Het is midden april 2024. In ‘
De Peel’ in Neerpelt gaat de telefoon.
“Goeiemiddag. Met De Peel. Hoe kunnen wij u helpen?”
“
Jan Conings hier. Ook goeie middag. Ik zou een koffietafel willen bestellen.
“Dat kan meneer. Voor hoeveel personen?”
“
Tja, dat is moeilijk precies te voorspellen natuurlijk.”
“Geen probleem hoor meneer, als u ons de dag tevoren kunt laten weten met hoeveel personen wij bij benadering rekening moeten houden. En voor wanneer is het?”
“Dat zal voor begin september zijn.”
Het wordt stil aan de andere kant. Iemand mompelt iets onverstaanbaars tegen een andere aanwezige, duidelijk met de hand op de microfoon van de GSM.
Stel je voor zeg. Iemand die meer dan vier maanden vooraf een koffietafel bestelt! Geen wonder dat ze in De Peel niet goed meer wisten hoe ze het hadden!
Jan lacht zich een kriek terwijl hij het ’s anderendaags aan zijn kleindochter vertelt.
Hij had het al vaak gezegd: “Ik wil een koffietafel waar ik zelf bij ben. Als ik wacht tot ik dood ben, moet ik ze ook betalen en dan heb ik er niks aan.
Jan Conings (9 september 1924 – 27 augustus 2024), geboren in 1924, was met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de oudste oud-mijnwerker van Limburg. Hij heeft de Tweede Wereldoorlog en een zwaar ongeval overleefd en hij was tot zijn laatste snik helder van geest. Zijn honderdste verjaardag heeft hij jammer genoeg net niet gehaald. Hij voelde het aankomen. “Maar die koffietafel moet doorgaan” zei hij ’s daags voor zijn overlijden nog. Hij wou zo graag dat iedereen die hem graag zag nog eens samen zat en herinneringen ophaalde.
Zaterdag 7 september was het zo ver. Zo’n honderd dertig familieleden, vrienden en kennissen lieten zijn wens in vervulling gaan. Zijn stoel bleef leeg. Er stond een grote foto en een zeshonderdtal foto’s werden permanent geprojecteerd. Maar de leegte bleef voelbaar.
Vaarwel goeie, grappige, gevoelige, behulpzame, onvergetelijke man. Glückauf! (Chel Driesen)