Neerpelt

Vandaag starten we met een tweewekelijkse rubriek die Dina (links op de foto) voor ons gaat schrijven. Dina is een van de meisjes die in Chincha (Peru) in het tehuis voor begeleid zelfstandig wonen van Kris Lantin leven. Haar studies, haar achtergrond, haar dromen maar ook haar angsten en twijfels wil ze speciaal voor Internetgazet uit de doeken doen. Op deze manier hoopt ze iedereen die de vzw Hijos del sol steunt, een idee te geven over het leven van deze jongeren, die in situatie van verwaarlozing hebben verkeerd. Kris probeerde vanuit Peru haar Spaanse tekst zo goed als mogelijk te vertalen. Hier gaan we.

"Mijn naam is Dina Carrasco Condor. Ik ben 19 jaar. Voor ik in het tehuis van Kris terecht kwam, woonde ik in drie verschillende tehuizen: achtereenvolgens dat van de zusters van Santa Ana, in Cañete; het tehuis Inabif Paul Harris in Chincha en het tehuis “Nuestros pequeños hermanos" (Onze kleine broertjes en zusjes) in Cañete.
Ik zal beginnen met wat over mijn verleden te vertellen. Ik heb geen vader of moeder meer. Ik leefde samen met mijn nonkel en tante, neven en nichten. Ze mishandelden me zowel op fysiek als op mentaal vlak. Mijn moeder verdronk in een rivier toen ik 8 jaar oud was. Vanaf toen was ik wees, want op mijn vijfde had mijn vader ons al verlaten om bij een andere vrouw te zijn. Vanaf de dag dat mijn moeder naar de hemel ging, heb ik veel geleden.
Op een dag ging ik naar school. Maar omdat de leerkracht afwezig was speelden we tikkertje. Zodra mijn tante dit ontdekte, strafte ze me zwaar toen we thuis kwamen. Uit schrik bleef ik in de velden rond mijn dorp slapen. Ik hoorde die nacht mijn neven mijn naam roepen om me te vinden. De volgende dag kwam ik uit het veld en liep mijn neef tegen het lijf. Hij zei me geen schrik te hebben, hij zou me beschermen. Dus besloot ik om me niet langer te verstoppen. Maar 's avonds kwam mijn nonkel met een houten plank - met vier spijkers in - naar me toe. Hij begon me zwaar te slaan. De volgende dag schrok ik enorm toen ik mijn lichaam zag dat zich groen en paars had gekleurd. Ik voelde zoveel woede en schrik omdat ik niets voor mezelf kon doen om me te beschermen.
De dag daarna kwam ik de buurvrouw tegen die mijn kreten had gehoord. Zij begon toen te praten over het tehuis van enkele zusters. Ik accepteerde het aanbod en zij bracht me naar het tehuis. Toen ik daar aankwam leek het alsof ik in het paradijs belandde. Iedereen omhelsde me alsof ze me al kenden. Ze leerden me er mijn vijand te vergeven en liefde te geven. Ik voelde me gelukkig om samen met de anderen in dit tehuis te leven. Maar alles veranderde… Ik werd rebelser en dat stond de zusters niet aan. Op een dag ontsnapten een vriendin en ik uit het tehuis. We keerden dezelfde middag al terug, maar de zusters hadden ons al aangemeld bij de politie. We waren rotte appels en ik was volgens hen de ergste. Daarom brachten ze me naar Chincha.
Ik had al veel gehoord over dat tehuis in Chincha. Daar zitten de ergste meisjes, zo werd gezegd. Ze zouden er je spullen stelen en je zou er jezelf moeten beschermen omdat ze de nieuwe meisjes zouden slaan. Ik had zoveel schrik dat ik er niet wilde binnen gaan. Maar alles bleek een leugen. Ik werd er niet geslagen en ze stelen er ook niet.
Op een dag kwamen enkele personen van een ander tehuis in Cañete op bezoek. Zij boden hogere studies aan meisjes aan met een voorbeeldig gedrag. Ik was een van de uitverkorenen. Ik verhuisde dus opnieuw naar een tehuis, NPH genaamd, ook in Cañete. Een van de voorwaarden was dat je niet mocht verliefd worden op de jongens in dat tehuis. Voor mij, met mijn 17 jaar, was het niet gemakkelijk om hieraan te voldoen. Ik werd verliefd op een jongen en ik was bang om een vergissing te maken of iets te doen dat niet mocht. Ik begon na te denken wie me zou kunnen helpen. De enige persoon was Kris. Om die reden - maar ook omdat ik voor het tehuis een jaar dienst zou moeten doen (de jongeren moeten in dat tehuis een jaar verplicht als vrijwilliger werken in de keuken of in het huishouden en mogen het tehuis een jaar lang niet verlaten) - verliet ik op 18- jarige leeftijd het tehuis. Zo belandde ik dus in het huis van Kris.
Hier ben ik nu dan aan het schrijven over mijn leven.
Als je niet meer op je ouders kan rekenen, dan heeft dat zowel voordelen als nadelen.
Het nadeel is dat je niet meer dezelfde warmte ontvangt zoals je die van een vader of moeder krijgt. Maar de voordelen die ik nu heb, zijn dat ik kan studeren, de realiteit leer begrijpen, vrijwilligers uit andere landen leer kennen, geld leer beheren,…
Kris is een engel die God me gezonden heeft. Momenteel studeer ik, ik heb wel twee jaren achterstand maar ik beëindig dit jaar de secundaire afdeling. (Normaal beëindig je die in Peru op 16-jarige leeftijd.) Hierna wil ik iets met muziek of kunst gaan doen. Ik droom ervan om een zangeres te zijn, maar ik zou ook graag een bejaardentehuis oprichten.
Ik dank iedereen hartelijk om een deel van mijn ervaringen te kunnen delen…"
                                                                                                                                                 Dina
Op de foto: links Dina in haar schooluniform, rechts haar vriendin Elva.