Neerpelt

Enkele maanden geleden stuurde Dina vanuit Peru haar verhalen naar de redactie van de Internetgazet. Vandaag begint een ander meisje uit het tehuis voor Begeleid Zelfstandig Wonen van Kris Lantin aan haar tiendelige reeks.
Carolina Marcapura (foto) is 21 jaar oud en werkt in een grote kledingzaak waar ze vertegenwoordigster is van een gekend kledingmerk. Ze werd op haar 18de ontslagen uit het tehuis Paul Harris, belandde om uiteenlopende redenen in het huis Hijas del sol van Kris en beëindigde er een drie jaar durende opleiding toerisme. Momenteel zit Carolina in de laatste etappe van haar verblijf in het huis; ze woont zelfstandig samen met een vriendin in een soort van studiekot. Samen staan ze in voor de kosten van de voeding. Huur hoeven ze niet te betalen, studiegeld krijgen ze voor 33 procent van de vzw Hijos del sol, andere onkosten zijn voor hun rekening. Alleen haar grootmoeder is er nog voor haar.
Carolina: "Oorspronkelijk ben ik afkomstig van de prachtige stad Ica. De gedachte om mijn leven met jullie te kunnen delen, animeert me wel. Daarom dat ik de pen opgenomen heb en me aan het schrijven zette.
Momenteel maak ik deel uit van het tehuis van Kris, die ik als een grote broer zie. Ik bewonder hem voor de kracht die hij heeft, als mens is hij een voorbeeld en een leider. Elke dag leer ik wel iets van hem. Mijn puberteit beleefde ik in het tehuis Paul Harris, een plaats die me gedurende mijn adolescentie voldoening en bescherming bood. Het zijn jaren die ik niet vergeet want net daar leerde ik zin te geven aan mijn leven, probeerde ik uit te blinken en mijn leven te verbeteren. Met de jaren groeide mijn persoonlijkheid en leerde ik dat ook ik geweldig kan zijn. Ik heb vleugels gekregen om ze uit te slaan.
Ik groeide op met mijn grootmoeder, die erg arm is, maar me veel liefde wist te geven alhoewel ik er aan moet toevoegen dat mijn leven allesbehalve gemakkelijk geweest is. Maar de moeilijke momenten heb ik kunnen plaatsen. We hebben allemaal problemen, maar ik ben ik en jij bent jij. Zelf probeer ik het leven steeds toe te lachen. Ik laat me niet verslaan door problemen net nu ik me in de beste etappe van mijn leven bevind.
Ik heb er geen idee van hoe mijn toekomst zal zijn. Maar ik werk er aan om mijn pad zo aangenaam mogelijk te maken. De mogelijkheden die mijn pad kruisen, neem ik met beide handen aan. Als kind dacht ik dat niemand me aan z’n zijde wilde hebben. Mijn familie heeft me nooit bepaald goed behandeld. De enige persoon die altijd aan mijn zijde stond, is mijn oma Juana. Ik ben haar prinses, ze bewondert me en is trots op me. Ik hou van mijn oma. Ik dank God om iemand als haar in mijn leven te hebben. Zij vult de leegte die ik vaak voel hoewel ze niet bepaald geduldig is. Met het ouder worden roept ze me steeds vaker tot de orde als ik een stoot uithaal of iets onderneem wat volgens haar niet correct is. Hier in Peru zijn grootmoeders erg tolerant met hun kleinkinderen. De mijne is dat ook, ze is streng maar rechtvaardig en ziet me altijd als haar dochter. Wat mijn mama betreft, die lijdt aan een psychische aandoening en uit bescherming hiertegen belandde ik in het tehuis. Mijn oma staat in voor mijn moeder wat het voor mij onmogelijk maakt, samen met haar te leven, maar dat is een verhaal voor een volgende keer.
Mijn verhalen zullen niet zo geweldig zijn als de levens die jullie leiden, maar desalniettemin probeer ik jullie deel te laten uitmaken van mijn leven. Ik ben er zeker van dat het jullie zal beroeren, op een of andere manier...
Carolina" (Vertaling Kris Lantin)