Neerpelt

Aangezien dit mijn voorlaatste artikel voor de Internetgazet is - nadien komt een ander meisje - wil ik vandaag reclame maken voor het mooie land waarin ik woon.
Peru heeft werkelijk alles: kust, bergen en jungle. Jammer genoeg heb ik nog niet veel rondgereisd in mijn leven. Maar vorig jaar zijn we met alle meisjes uit het huis van Kris naar Paracas gegaan. Dat is een schiereiland hier zo’n uurtje vandaan (zie foto). Eigenlijk is Paracas een natuurreservaat waar je allerlei dieren van de kust kan observeren. De landschappen zijn adembenemend en midden in het zand staat ergens de ‘candelabro’ gegrift - een reusachtige tekening die er al duizenden jaren ligt en niemand weet precies hoe of door wie ze daar is aangebracht.
Het wegkijken over de kustlijn geeft me rust. Buiten zeeleeuwen, pelikanen en zeevogels is er weinig te zien. Er staan nergens huizen, het hele gebied is puur natuur. Ik hou ervan om aan zee te zitten en weg te staren. Vroeger, toen ik in het tehuis zat, keken we er naar uit wanneer we een wandeling naar de zee mochten maken. Dat was steeds zo’n anderhalf uur wandelen maar in die paar uurtjes de vrijheid voelen was heerlijk. We hadden de wandeling er voor over.
Maar zoals ik al zei valt er zoveel te zien in Peru. Ooit hoop ik eens naar Cusco te kunnen reizen. Dat was de hoofdstad van de Inca’s tot de Spanjaarden haar veroverden. Ik ken niet zo veel van geschiedenis maar in huis wonen er enkele meisjes die toerisme studeren; zij weten veel meer dan ik over het verleden van Peru. Er zijn al heel wat toeristen bij ons komen slapen. Ze blijven steeds een paar dagen en reizen dan weer door. Misschien zie ik iemand van jullie nog wel eens ooit in Peru. Ons huis is jouw huis...
Dina. (Vertaling Kris Lantin)