Neerpelt

De familie Joris-Schildermans woonde destijds aan het einde van de toenmalige Schuttersstraat, tegen het kanaal. Als je de poort binnenkwam zag je links de witte villa; rechts, dwars op de straat, stond een oud herenhuis met een verlengde gevel. In het herenhuis woonden huurders, in het deel met de verlengde gevel bomma Joris – een fiere, fijne vrouw, die men niet veel in het dorp zag. In de boomgaard achter dat huis liep pluimvee, en er was een moestuintje van de huurders. De tuin was omringd door prachtige, hoge eiken. Daarachter lag een verweerd grasveld dat tegen de dichtbegroeide dijk begrensd werd door een beekje waarin onder het kroos stekelbaarsjes en geuvi’s zwommen. Op zomeravonden hoorde men er vaak een nachtegaal zingen.
Het lijkt een idyllische plaats, waar Lieve Joris – nu bekend als schrijfster van non-fictie boeken - opgroeide. Ze woonde na schooltijd vooral bij haar bomma, die haar zowat als haar favoriete kleindochter beschouwde. Lieve komt uit een gezin met negen kinderen, waarin zij de vijfde is. Vader was belastingambtenaar en getrouwd met een dochter van de molenaar op Grote Heide.
Vandaag ligt Lieves boek “Terug naar Neerpelt” in de boekhandel. Het wordt vanavond in Brussel voorgesteld.
Het boek is vooral het resultaat van de bewerking van nota’s die Lieve op haar computer maakte nadat haar oudste broer, Fonny, onder invloed van speed met zijn auto tegen een boom was gereden en in de coma lag op de intensieve afdeling van het ziekenhuis. Daar begint het boek ook mee. Tussen die pagina en het slot beschrijft ze niet alleen waar ze in die periode zelf mee bezig was, maar ook wat het gezin al die jaren meemaakte met Fonny. Een psychopaat van de manipulatieve soort, zal een psychiater later zeggen; iemand die je voor zijn kar kon spannen en nadien genadeloos kon uithalen. Drugsgebruik, diefstallen, losse handjes, drank en vrouwen – maar ook muziek maken, boeken lezen, gedichten schrijven…
Lieve beschrijft het allemaal met een mengeling van afstandelijkheid en betrokkenheid, want stiekem bewonderde ze haar broer, die vooral met zichzelf in de knoop lag en problemen probeerde op te lossen met drugs. Ze realiseert zich wat er met hem gebeurt en beschrijft hoe de familie – haar broers en zussen hebben in het boek een andere voornaam gekregen – daarop reageert. De lezer krijgt soms de indruk dat hij naar een film aan het kijken is, zo treffend zijn de taferelen geschilderd. Wat er na lezing ook overblijft is een gevoel van medelijden met de ouders – maar ook bewondering voor hun aanhoudende geloof in een oplossing voor hun probleemzoon.
“Terug naar Neerpelt” is vooral een terugkeer naar de woning van de familie in de Schuttersstraat van vroeger. Veel zijsprongetjes naar het Neerpelt van toen komen er niet in voor.
“Terug naar Neerpelt” is uitgegeven door Atlas Contact , telt 256 blz. en kost 19.99 euro. (PP)