Neerpelt

In deze nieuwe rubriek gaan we een paar keer per week schrijven over dingen die indruk op ons hebben gemaakt. Of zomaar in ons opkwamen. Tips zijn welkom! (Red.)

<<Laatst was ik bij Bernd Hermans. Op weg naar zijn woning kruiste ik zijn vrouw, die met de kinderwagen onderweg was – ze was enkele weken eerder bevallen van een zoontje.
Bernd woont in een afgelegen huis dat nog bewoond is geweest door bakker Bèr Laukens. Het wordt bewaakt door vier grote honden. Het ligt midden in de natuur.
We zaten in de woonkamer en babbelden over vanalles. Zo vertelde hij dat het aantal vossen in de streek de laatste jaren behoorlijk gestegen is, ook bij hem in de buurt. Bij de burcht van zo’n vos, tegen de berm van de Noord-Zuid, had hij eens de resten van een ooievaar teruggevonden die een paar dagen eerder was gespot door zijn buurman, die op het veld aan het werken was. Er lagen ook resten van eenden en van een kievit. En ooit had hij gezien hoe een vos, die zich opwarmde in de ochtendzon, een roodborstje te stekken kreeg. Het vogeltje huppelde wat uitdagend heen en weer, vóór de vos die daar rustig lag, en ineens, “sneller dan een kat”, had de vos het te pakken. Volgens Bernd mag de vos, een sluw dier, dan ook één van de voornaamste oorzaken genoemd worden van de achteruitgang van het aantal weidevogels en grondbroeders.
Terwijl we babbelden bleven de honden zenuwachtig bij het huis lopen. Plotseling werden ze heel rustig en begonnen ze te kwispelen. Bernds vrouw was daar. Ze opende de poort en duwde de kinderwagen het erf op.
Wat ik toen zag, had ik nooit eerder gezien. Die vier grote, vervaarlijke honden werden zich blijkbaar bewust van het kostbare wezen in die kinderwagen. Ze flankeerden de vrouw en de kinderwagen: twee honden aan elke kant, achter elkaar. Wee degene die één vinger naar moeder of kind zou durven uit te steken.
Het was rond Kerstmis, en ik vond het een prachtig moment.>>(PP)