Een zonnige woensdagnamiddag in de herfst… “Mama, zetten we K3 op?” En dan aan de grote tafel samen knutselen om op 1 november de graven met een kunstig knutselwerkje op te fleuren. Een hartje van klei en heel veel roze diamanten. We maken ook een vlinder. “Die krijgt de meeste diamantjes, want die is voor mijn vlinderbroertje.”
Aan het begin van de herfstvakantie nemen we het poetsgerief en gaan we samen naar het kerkhof. De vrolijke zusjes van 2 en 6 jaar kijken hier wel naar uit. Zo hoort hun broertje er toch ook bij. Ik ben een trotse mama van 2 heerlijke dochtertjes. Maar ook een sterretjesmama van een zoontje. Ondertussen is het bijna 4 jaar geleden dat we afscheid van hem hebben genomen. Door de goede zorgen van de materniteit in het Noorderhart, de koesterdoos van het Berrefonds en betekenisvolle foto’s gemaakt door Boven de Wolken kunnen we het verdriet omarmen en sterkt hij ons iedere dag. Dat we hem kunnen gaan bezoeken in de sterretjesweide op het kerkhof van Overpelt-Centrum is erg waardevol. Zijn naamplaatje is van de grootste onschatbare waarde…
Hij was nog te klein om al te mogen bestaan voor het bevolkingsboek. Maar toch hebben we hem in onze handen gehouden en leeft hij verder in de momenten van iedere dag. Hij is een deel van ons gezin. Want soms komen vlinders kusjes geven…
Zijn naam te mogen lezen en opnieuw te kunnen lezen op de Sterretjesweide geeft me iedere keer een glimlach. Een van de weinige tastbare dingen die zijn dagelijkse aanwezigheid letterlijk naam geven. We zijn dan ook erg dankbaar dat dit vanuit de gemeente gebeurd is. De begrafenisondernemer vroeg ons de naam van ons kindje en hoe het juist geschreven moest worden, want hij wilde geen foutje maken. Op dat moment voelden we ons erg trots. Want ook al is hij er niet, toch kleurt hij wie we zijn en heeft hij een plekje in ons leven.
“Voila, helemaal klaar! En nu gaan we dansen op K3, he mama!” En we hebben daarna inderdaad gedanst. Want alles gaat verder en ook hierom zijn we dankbaar. Maar het is fijn om op sommige dagen even stil te kunnen staan bij de Sterretjesweide, opgefleurd door het knutselwerkje en zijn naam te lezen. Eventjes energie tanken en met een warme glimlach weer weg te gaan. Soms draait het molentje harder dan anders of waait er juist een herfstblaadje op zijn naam of vliegt een vlinder mee naar buiten of soms ook niet…
Maar die plek is er. Zijn naam kan ik lezen. Bedankt. Ik ben heel blij dat ons gemeentebestuur met veel warmte ons verhaal gelezen heeft en ondertussen ook op de begraafplaats van De Roosen een gedenksteen liet plaatsen... Met speciale dank aan schepen Ann Van Dorpe. Waar liefde is, is geen voorbij. (Inzendster gekend bij de redactie)