Zjeraar kumt de keffee binne mè e gezicht wie en oonweer. Zèn Lieza isser toês oêt getrokke mè heure Sjarel, en, wa erger is, mè aal zè gêld. Now issie kips. Hij wit ècht nie mieër wa doên. Zjef en Zjang mène, ’t kan altij nog erger.
Lüstert … en vertèllet vort in’t Pelter. En haddoch goe! Tot tekomede móndig. (Fons Tuyaerts)