“I have a dream”, het was een andere Martin die dat in de jaren ’60 als een onverwoestbare oneliner de wereld instuurde. Iedereen heeft wel eens een droom en de mijne gaat deze keer over mijn toekomstig bezoek aan mijn stamcafé. Ik zag mezelf al zitten met mijn EHBC-koffertje bij de hand. Zo’n Eerste hulp bij Corona-kit is voorlopig onmisbaar. In het tasje zitten ontsmettingsgel en een dito stuk zeep, een reservemondmasker en een portie goed gevoel omdat ik er weer mag zitten. De netjes in de gelagzaal verdeelde klanten keken wel verbaasd op toen ik er binnentrad met een mondmasker, schort, een muts en een plexi-beschermkap op. Niemand herkende mij. Ze bekeken mij alsof ik een alien was. Als ik kleiner was geweest hadden ze mij wellicht voor een soort ET gehouden. Ik bewaarde zorgvuldig even mijn geheim tot ik plots een badge met foto op spelde. Algemeen gelach was het gevolg. Ik heb hen er op gewezen dat lachen wel mag maar niet te veel want er zijn duizenden ET’s en aliens in de zorg die nog steeds coronapatiënten verzorgen en al wekenlang keihard gewerkt hebben. Toen deze horde genomen was, konden de gesprekken beginnen. Om de paar minuten trachtte ik het gesprek een andere wending te geven maar niets hielp. Begon ik over wielrennen, voetbal , politiek, economie, muziek of theater, steeds viel na enkele seconden het woord corona en ging het steeds maar verder op dat gesprekspad. Maar toen ik effectief over corona begon schreeuwde iedereen :”Zwijg daar toch over.” We hadden over niks anders gepraat en dat is ook te begrijpen omdat de impact op ons dagelijks leven zo immens was en is. Als ze terug open mogen heten alle cafés symbolisch Coronacafés. Mijn droom is dat die naam snel zal vervagen want dat betekent dat corona een achter ons gelaten nachtmerrie is geworden. Ontwaakt uit mijn droom ging ik winkelen. Je kan in komische taferelen terechtkomen als je gaat shoppen. Zo trok ik naar een bekende doe-het-zelf-zaak in Paal en kreeg er bij aankomst meteen een grote goed ontsmette winkelkar in de handen geduwd. Even later reed ik naar de kassa met in die kar enkel een minuscuul plastic doosje vijzen. Je zag het nog niet liggen maar ik heb wel afstand gehouden. Lap al die maatregelen niet aan uw schoen. Volg de pijlen als je gaat winkelen of naar de markt gaat. In het echte leven moet je de juiste pijlen ook volgen want anders kom je in de miserie. Dat is in deze coronatijden niet anders. (Martin Vanierschot)