In augustus 2017 verscheen mijn eerste Losse Flodders. Dat betekent dat ik nu al voor de 6de keer rond Kerstmis een tekstje schrijf met als thema ‘Vrede op aarde’. Het mag niet zijn. Het komt er maar niet van omdat er altijd iemand op deze wereldbol rond loopt die oorlogsbloed in zijn aderen voelt stromen. Ik hoef niemand te vertellen dat ene Vladimir al geruime tijd de oorlogshitparade aanvoert . Met zijn pyrrusoverwinningen, dat zijn overwinningen die nauwelijks winst opleveren, geraakt hij geen stap verder om heel Oekraïne te veroveren. Al wordt zijn leger in de pan gehakt, onthoofd, gevierendeeld, terug naar huis gejaagd, nooit zal hij toegeven dat hij verloren heeft. Ik hoop dat hij in zijn ivoren toren ook zonder elektriciteit, verwarming en water komt vast te zitten met nauwelijks eten op de plank. Dat is een illusie, dat weet ik ook wel, want hij zal dagelijks zijn baantjes nog wel trekken in zijn lekker verwarmd binnenzwembad. Het is allemaal zo oneerlijk. Ik had mij voorgenomen om in deze kerstsferen een warm en vrolijk stukje te schrijven maar de realiteit laat dat niet toe. Wie mij een beetje kent , weet dat ik graag met een kwinkslag door het leven strompel , een aflevering uit deze reeks Losse Flodders is voor mij het best geslaagd als het één lange kwinkslag is. Helaas lukt dat niet elke keer. Als ik voor wat warmte kan zorgen ben ik tevreden. Zoals ‘De Warmste Week’ dat de voorbije week klaarspeelde met een schitterend resultaat tot gevolg. Maar hoeveel edities van ‘De Warmste Week’ zal Oekraïne wel niet nodig hebben om er terug bovenop te komen na deze zinloze oorlog? Laten we vooral niet te pessimistisch zijn want hier te lande is het nog zo slecht niet ondanks de flink gestegen kosten van ons dagelijks levensonderhoud. Hier is tenminste vrede en dat is ook geld waard. (Martin Vanierschot)