Indertijd, toen de dieren nog spraken, zag je op de achterruit van een auto weleens de sticker
“Zeg niet te gauw: ’t is weer een vrouw”. Dat was om komaf te maken met een vooroordeel dat toen (?) heerste, dat vrouwen geen verstand zouden hebben van auto’s of van verkeer in het algemeen…
Ik moest donderdagavond onwillekeurig terugdenken aan die sticker, tenminste aan de eerste helft.
Dat zat zo: door een samenloop van omstandigheden was deze ouwe rakker op Werchter verzeild geraakt, als vrijwillig medewerker voor een goed doel. Trotse drager van een zwart T-shirt met daarop CREW. Opdracht: van 17 uur tot 01 uur in de luxecamping
The Hive Resort de wacht houden bij een doorgang die er enkel was voor medewerkers (van een bepaalde categorie) en dus niet voor festivalgangers, zelfs niet voor andere crewleden. Acht uur lang nauwelijks iets te doen, met uitzicht op de bar van de
‘glamping’ en dus ook op enkele vroeg gearriveerde bezadigde festivalgangers (medioren en ook senioren) die hun dure nostalgieweekendje inzetten met een dure cocktail (of twee). Maar ook andere, minder bezadigde, veel jongere festivalgangers die zich kennelijk wat moed moesten indrinken vooraleer af te zakken naar de weide.
We konden er niet naast kijken: drie dertigers, in feeststemming (en iedereen mocht het horen), in de namiddag al stevig in de olie, en nóg een rondje, huppakee de glazen omver, geeft niet, en nóg een rondje… Lallend wankelend rond de statafel, en wat vroeg of laat moest gebeuren, gebeurde: een van die kerels knikte door zijn knieën en ging er languit bij liggen. Moest door de maats overeind geholpen worden. Voor zover die nog bij machte waren. Wat een lol! Geeft niet, nóg een rondje. Luidruchtig. En opnieuw patat, languit tegen de houten vloer.
Op de festivalweide zijn ze die avond niet meer geraakt, wed ik. Zeg niet te gauw “……. “ maar het waren wél overduidelijk noorderburen.
De ANONIEME