Het moet voor iedere columnist, beroemd of bescheiden, een nachtmerrie zijn om rond de jaarwisseling origineel uit de hoek te komen. Een column hoort een ludieke en aparte kijk op de wereld om ons heen te zijn maar als er nieuwjaarswensen moeten geformuleerd worden dan vervallen we allemaal in clichés en stuntelen er maar op los. Je kan nooit om belangrijke zaken als vrede op aarde, gezondheid, liefde en warmte heen bij het bedenken van wensen. Is dat saai? In feite wel want je weet jaren op voorhand wat men je gaat wensen. Toch blijft het een belangrijk ritueel. Die wensen worden dan bezegeld met een stevige handdruk of drie kussen waarbij dan ‘de beste wensen’ gemurmeld wordt. Er is geen alternatief! Een jaarwisseling is altijd een complex moment. Je blikt terug op het afgelopen jaar en wordt meteen al gedwongen om in de toekomst van het nieuwe jaar te kijken. Links en rechts wordt men geconfronteerd met de opdringerigheid om voornemens te maken. Mijn voornemen is altijd geweest om geen voornemens te formuleren. Ik laat het leven op mij af komen en hoop dan maar dat het een fijne reis door 2019 wordt. Hetzelfde wens ik aan alle lezers van de Internetgazet. Net als een jaar geleden kan ik het niet nalaten om in deze Losse Flodders in de tijd terug te keren naar mijn jaren in de lagere school . Daar schreven wij net voor de kerstvakantie een paar nieuwjaarsbrieven. Thuis moest er ook nog geschreven worden en dat draaide vaak uit op een vlekkendrama. Dat schrijven gebeurde met een pen die in de inktpot moest gesopt worden. Dat was om problemen vragen want gegarandeerd viel er een inktdruppel pardoes op de brief. Nu zou men gewoon een nieuwe brief kopen maar dat was destijds niet het geval. Het gezinsbudget voorzag de aankoop van een aantal brieven en daar werd niet meer van afgeweken. Nieuwjaarsbrieven waren destijds pareltjes van creativiteit. Er moest dus met man en macht gewerkt worden om die inktvlek te verwijderen. In dat proces speelde het aardappelmesje een belangrijke rol. Voorzichtig begon men er mee over het papier te krabben tot de vlek zo goed als verdwenen was. De kunst was om net op tijd te stoppen zodat er geen gat in brief ontstond. Gelukkig waren de nieuwjaarsbrieven van toen uit steviger en iets dikker papier gemaakt zodat het fatale gat meestal op het nippertje vermeden kon worden. Zovele jaren later vind ik het eerder positief dat een zelfgeschreven nieuwjaarsbrief wel eens een charmant mankement vertoonde. Zelf een brief schrijven is een handmatig ambacht en daar kan al eens iets fout bij lopen. Het gaat toch over de inhoud al hangt alles met clichés aan elkaar. Als er één periode in het jaar is dat er met clichés mag gegoocheld worden, dan is dat bij het begin van een nieuw jaar. Het is niet belangrijk hoe we mekaar het beste toe wensen, als we maar wensen. (Martin Vanierschot)