Opnieuw ziet Bocholt een titel in rook opgaan door een tegendoelpunt in de slotseconde van de wedstrijd. Na de verloren finale tegen Visé in de BENE-League, was het in de belle tegen Pelt voor de Belgische landstitel ook prijs. Pas in de laatste seconde kon Falke het winnende doelpunt scoren: 26-25. Opnieuw geen titel voor Bocholt. Voor Pelt is het de eerste titel in 20 jaar.
Even terug naar gisterenavond. Bocholt begon goed aan de wedstrijd. Hoewel Falke voor de 1-0 zorgde na balverlies van Bocholt, ging Bocholt toch de wet dicteren. Halfweg de eerste helft noteerden we een 6-9 voorsprong. Bocholt liep zelfs uit tot 8-13. Maar zoals zo vaak dit seizoen, konden we die voorsprong niet uitbreiden. Laat staan vasthouden. In de sport is het vaak eenvoudig: als je meer scoort dan de tegenstander, win je. Maar de eerste helft was toch vooral een wedstrijd om het minst aantal technische fouten, foute passes en gemiste doelpogingen te laten noteren. En daar slaagde Bocholt net in: 13-14 aan de rust.
In de tweede helft nagenoeg hetzelfde liedje. En het werd bitsiger, veel bitsiger. Met de daarbij horende straftijden tot gevolg. Na een kleine 10 minuten stond Bocholt nog 16-18 voor, maar na 20 minuten stonden de bordjes voor het eerst terug gelijk. Meer zelfs, het duurde tot in de 24e minuut vooraleer Pelt voor het eerst terug op voorsprong kwam. Dat heeft 53 minuten geduurd. Wat daarop volgde was vooral een psychologisch steekspel, nog maar weinig goed handbal en veel druk langs beide kanten. Alles leek erop dat we naar de verlengingen zouden gaan. Tot Abdou Mané in de laatste seconden op een – vandaag nog – onverklaarbare wijze de bal verloor, Pelt kon uitbreken en Falke op de buzzer het winnend doelpunt kon scoren.
En zo was dit het seizoen van net niet. Een ploeg die tot het uiterste is gegaan, op zijn tandvlees zat en vaak gehavend uit de strijd kwam. Maar op het einde van de rit is het een 0 op 3. Dat is niet enkel jammer voor ons, maar zeker voor de jongens die zich een heel seizoen voor 200% hebben gesmeten. Voor onze supporters, die er echt iedere wedstrijd waren en wiens stembanden nu ook aan rust toe zijn. Maar vooral voor Serge Spooren. Onze kapitein die zich het einde van zijn carrière allicht anders had voorgesteld.