Voor haar zoete, zestiende verjaardag deed ik mijn nichtje een dagje Antwerpen cadeau. Doe-cadeautjes zijn meestal leuker dan krijg-cadeautjes, is het motto. In Neerpelt stonden we in alle vroegte klaar op het perron voor een dagje ‘wij-tijd’. Het was nog stil, maar het was dan ook nog vroeg. Ruim op tijd om twee heen-en-weertjes naar "’t Stad" te kopen aan de automaat. Ik had gezien dat er spoorwerken op til waren, maar las in de wirwar dat het alleen om een korte vervangbus ging. Niet wat ik had moeten lezen: dat er helemaal geen trein ging! Pas in Mol kon je opstappen. Gelukkig waren er nog een paar pechvogels, hoe ironisch dat ook klinkt. Een moeder die samen met haar dochter ook een leuke dag had gepland. Ze boden ons – hoe lief! - een lift aan en we reden naar het volgende treinstation. Of nee, toch niet… Dat was niet bereikbaar, of in elk geval niet op tijd. Dus verder naar Geel. Uiteindelijk heeft de heenreis de hele voormiddag in beslag genomen. Niet getreurd. Het weer deed mee en wat is verloren tijd in goed gezelschap.
We slenterden door de straten en ik liet haar de leuke buurten van de stad zien, de achterkant van de commerce boulevard. We snuisterden in van die piepkleine, propvolle winkeltjes en proefden van gerechten die hier nergens op de kaart staan. Al wandelend ‘beppen’ we bij, tante en nichtje. In ruim tienduizend stappen leer je elkaar weer kennen. Ineens is ze niet meer mijn kleine poppetje, maar een heerlijk puberende meid, met wie je een gesprek kan voeren en kan lachen. Met wie je ook gewoon even stil kan zijn en kan ‘mensjes kijken’ in het park.
Met zere voeten en met een hobbelige terugweg voor de boeg stapten we terug op de trein naar Mol. Of nee, toch niet…
Op het traject was er iets gebeurd. Wat, dat was onduidelijk want de speaker was kapot en het infobord gaf ook niet veel hoop. De reis zou stranden in Lier. Of nee, toch in Herentals, maar daar zou een bus… Of nee, toch niet. Chaos.
Met een vijfhonderdtal gestrande reizigers en geen bus in het verschiet, stonden we in de kille schemering. Een gezamenlijk lot brengt mensen soms wat dichter bij elkaar. Vrij letterlijk in dit geval, op het overvolle busstation. Zo trof ik daar opnieuw een heel gezellige moeder en dochter die ook naar Neerpelt moesten. Nee, niet dezelfde als op de heenweg. Ook zij hadden een leuke dag gehad en ook zij hadden hun reis net even anders gepland. Ik besloot niet langer op de genade van het openbaar vervoer te rekenen en de hulptroepen in te schakelen. Mijn man vond het niet erg om ons op te halen, de schat.