Onlangs werden we thuis slachtoffer van een elektronische crash. Van het ene op het andere moment viel de internetverbinding weg. Vanaf dat ogenblik blijkt overduidelijk hoe afhankelijk een mens geworden is van zo’n voorzieningen. Geen televisie, geen pc, geen digitale radio, geen laptop , kortom, de grote leegte. Ik probeerde er op een grappige wijze een draai aan te geven maar veel soelaas bood dat niet. Ik zei tegen mijn partner Louisa dat er in huis nog 3 dingen werkten en dat het ook de drie oudsten waren. Ik bedoelde een aftandse radio en wij tweeën. Wij hebben daar eens hartelijk om gelachen maar vrijwel meteen kwam er toch een cynisch lachje om de hoek gluren. Het was een triest lachje te moeten vaststellen dat de levensklok ons stilaan in een oud hokje aan het plaatsen is. Een dag later was het euvel hersteld en voelden we ons samen met alle terug functionerende apparaten weer wat jonger en vitaler. “Met internet weer als jongere aan zet”, het zou een slogan voor senioren kunnen zijn. Iets totaal anders nu. In aanloop naar de verkiezingen hoorde ik steevast praten over een ‘financiële put’ en een ‘berg schulden’ afhankelijk van waar de politieke wind kwam aanwaaien. Er kwam een idiote gedachte bij mij op. Als we de berg laagje per laagje afgraven om de put te dempen, dan is probleem toch van de baan. Het is idioot en raakt kant noch wal. In eerste instantie dacht ik het ei van Columbus gevonden te hebben maar vrij snel vond ik dat toch maar een serieus geblutst ei. Overheidsfinanciën saneren is veel meer dan een berg afgraven en een ei in de pan gooien. Alhoewel ik er bij nader inzien toch niet helemaal naast zat want saneren gaat altijd laagje per laagje, stapje per stapje. De nieuwe nog te vormen regeringen moeten niet twijfelen. Pak de schup ter hand en begin maar af te graven. (Martin Vanierschot)