Vandaag ontmoeten we Els Verschueren, meteen onze oudste deelnemer aan deze reeks, want zij heeft ondertussen al de ‘gezegende’ leeftijd van 88 bereikt, en woont nog steeds zelfstandig op de Adelberg.
Hallo Els, hoe beleefde jij dit jaar 2020?
Het was er eentje om snel te vergeten… Al vrij vroeg in het jaar was er die ‘harde’ lockdown, waardoor alles zowat stilviel… En vooral het sociale leven. Gelukkig wonen mijn beide kinderen wel vlakbij en die gingen regelmatig voor mij naar de winkel, ik moest dus voor niets buitenkomen, maar nu net dit is op zich eigenlijk ook al een ‘straf’. Want net door te gaan winkelen kom je nog eens iemand tegen om een praatje te slaan, als is het over koetjes en kalfjes, maar dat viel nu ook weg. En ik had ook twee kleine groepjes van vriendinnen waarmee we iedere maand een koffie gingen drinken… en ook dit viel weg. Kortom, je voelde je wel erg alleen op den duur. Wat ik ook vooral miste in die eerste lockdown was de sluiting van de bibliotheek, want ik lees erg veel. Gelukkig is die nu in de tweede lockdown wél open gebleven!
Jij bent van 1932, en hebt WOII dus  nog meegemaakt. Was dat niet nóg erger dat deze pandemie?
Het zal misschien raar klinken, maar neen! Die oorlog was uiteraard erg. Maar als ik dan toch moet vergelijken: we hebben toen bij aanvang ervan enkele weken in de kelder gezeten, en ook op het einde enkele weken, maar de bijna 4 jaar tussendoor, die verliepen voor ons vrij normaal: we gingen naar school, speelden bij vriendinnetjes, de buren kwam onder elkaar, enz… er was dus géén gebrek aan menselijk contact. En laat nu net dat hetgene zijn wat zo belangrijk is in een mensenleven, en net dat heb ik dit jaar toch meermaals aan den lijve ondervonden dat dit een serieus gemis was… Maar voor alle duidelijkheid: ik heb het hier enkel over mijn persoonlijke ervaring hé, ook van toen. Want uiteraard zijn er héél erge dingen gebeurd in de oorlog, en ook nu nog in oorlogen zoals Irak of in Afrika, waar mensen alles verliezen en ook nog eens op de vlucht moeten, dat is allemaal nog véél erger!
Als je 2020 in één of max twee woorden zou moeten samenvatten, welke zouden dit dan zijn?
Ik zou gaan voor ‘Jaar van de bezinning’… We moeten eens gaan nadenken hoe we ons leven gaan organiseren NA corona. Is het nog wel verantwoord dat we sommige zaken blijven doen, dat we blijven ‘doen wat we willen’?
Heb je de indruk dat het voor ouderen erger was dan voor jongeren? Of andersom?
Ik denk dat iedereen er evenveel last van had (heeft)… Ouderen omwille van de eenzaamheid en beperktheid in bewegen. Jongeren omwille van het gemis aan samen zijn met hun vrienden, samen gamen of op stap gaan. Jongeren klitten meestal nogal eens samen in groepjes, en nu moeten ze net dat missen… en dat is ook erg voor hen.
Heb jij iets gemerkt van acties van de stad, OCMW, verenigingen of dergelijke, dit jaar specifiek naar jouw leeftijdscategorie toe?
Ik heb wel eens van een vriendin gehoord dat die opgebeld was, zelfs méér dan één keer, maar zelf heb ik wel niemand aan de lijn gehad… Misschien omdat ze weten dat ik het al bij al nog wel goed doe? (lacht)
Vind je het terecht dat mensen in de woonzorgcentra als eerste een vaccin krijgen, en mensen +65 pas in tweede orde?
Heel logisch deze beslissing, want zij zijn de meest kwetsbaren en de meest eenzamen.
Wat blijft jou nu het meeste bij van dit jaar?
Dat is zeer zeker families die door corona gescheiden worden, zelfs letterlijk. Ik herinner me deze zomer toen er even net iets méér mocht, dat er een lint in mijn tuin werd gespannen waar ik langs de ene kant moest blijven, en mijn kinderen en kleinkinderen aan de andere kant, op méér dan 1,5 meter dus. Dat vond ik zéér erg toen, en daarnaast ook de andere feestjes die we in onze familie altijd wel goed vieren zoals Pasen, verjaardagen, moederdag, en nu ook Kerstmis: alles is in duigen gevallen. Alles wat een familie verbindt en samenhoudt… erg hé…
Is er iets specifieks uit Lommel dat je bij blijft van 2020?
Daar moet ik ook niet lang over nadenken… Ik zie nog steeds al die bussen vol mensen die naar onze Lommelse Sahara afzakten deze zomer, tot het verboden werd. Ik wist echt niet dat onze Sahara zó bekend was! En ook niet dat mensen zo’n grote nood hadden aan samenzijn, zand en water…
Is er een CD, boek, TV-programma of Reeks die je bijblijft van dit jaar?
Wat me vooral bijblijft is dat het op TV enkel en alleen over corona ging, dag in dag uit. Erg deprimerend op den duur. Maar dan kwam dat wondermooie afscheid van Martine Tanghe, dat blijft me bij. Zo warm, zo eerlijk. Deze uitzending was een echte opsteker, en ik mis haar nu al!
Wat hoop je voor 2021?
Ik hoop dat we in 2021 weer zonder schrik kunnen samenkomen met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. En dat ik met vriendinnen weer terug een koffietje kan gaan drinken, en vooral: dat we een dan een ander gespreksonderwerp zullen hebben dan corona. Ik hoop ook dat we geleerd hebben dat we kinderen, vrienden en gezondheid niet zomaar mogen beschouwen als iets waar we ‘recht op hebben’, maar waar we dankbaar voor moeten zijn. Tevreden zijn met de kleine dingen zoals een bezoek, een telefoontje, een bloemetje in de tuin,…
Nog een boodschap voor onze lezers?
Dit jaar heeft me meer dan ooit doen beseffen dat een mens géén eiland is, maar iemand die behoefte heeft aan vriendschap, nabijheid en warmte, en dat wens ik iedereen toe! (Interview & foto: Jan Buyens)