Vandaag maken we tijd voor Kristof Witters, (mede)zaakvoerder van Begrafenissen Witters op de Adelberg. Een nog jonge man (28) in een zeer oud, niet evident, maar respectvol beroep dat zeker ook dit jaar mede in de schijnwerper stond…
Hoe is corona bij jullie ‘binnengekomen’ Kristof?
Het heeft ons leven en werk dit jaar helemaal overhoop gehaald, het is erg hard binnengekomen! Meestal vragen wij aan de families die hier aankomen voor de bespreking van een uitvaart “Wat willen jullie”, maar dit jaar was het meestal dat wij moesten zegen “Dit kan, en dit kan niet”. Ik herinner mij ook nog goed begin maart de beelden op TV uit Italië met die massa’s overlijdens en toen vroegen we ons wel af hoe we in hetzelfde scenario wij dat hier zouden moeten gaan organiseren… En dan kwam er even later ook nog eens een mailtje vanwege de overheid waarin werd gevraagd ‘hoeveel capaciteit om lijken te stockeren wij hadden’. Toen werd het plots erg concreet voor ons, toch wel als een schok! En daarna heeft corona ons leven en werk 24/24 beheerst.
Hoe kijk je aan tegen de vele maatregelen die jullie opgelegd kregen?
Hét vervelendste waren zelfs niet zozeer de maatregelen ‘an sich’, maar vooral de enorm vele keren dat ze aangepast werden. Het gebeurde zelfs soms dat de maatregelen wijzigden tussen het moment van de afspraken met de familie en de feitelijke dienst, en dan moet je die slechte boodschap last minute aan de familie gaan brengen… Niet fijn! Het is ook zo dikwijls veranderd… Van 50 naar 40, naar 15, naar 0, weer naar 15, enz… En nu zitten we dus weeral een hele tijd met dat maximum van 15, wat wij hier toch ervaren als té weinig. Mensen moeten zelfs binnen de eigen familie keuzes gaan maken die niemand wil maken. Terwijl we perfect coronaproof ook wel 30 tot 40 mensen zouden kunnen toelaten. Het grote verschil met onze sector en bv. evenementen of bruiloften is dat je deze laatste altijd wel kan uitstellen, maar een uitvaart niet!
De lockdown… hoe heb jij die zélf ervaren?
Persoonlijk maakte dit voor mij weinig verschil. Ik werk sowieso al 60/70 uur per week, en dat bleef zo deze periode. Wij waren nu éénmaal één van die sectoren waar er niet minder maar net méér werk was dezer dagen. Buiten het werk was ik al blij dat ik eens een avondje rustig thuis kon zijn. Wat ik wél gemist heb is om in mijn ‘quality time’ eens niet op restaurant te kunnen gaan, want dat doe ik normaliter wél af en toe.
Is er ergens een specifiek ‘geval’ dat je bijblijft uit deze periode?
Ja, zeker wel. Los van het leed dat je altijd hebt bij een overlijden, en zeker ook de moeilijke keuzes bij het maximum van 15 personen, was er op een bepaald ogenblik een koppel in een woonzorgcentrum waarvan de man kwam te overlijden aan covid. De echtgenote mocht het rusthuis niet verlaten en zat letterlijk ‘opgesloten’ in dat rusthuis, en kon niet naar hier komen om de uitvaart te regelen, wat ze enorm pijnlijk vond. Uiteindelijk is dan één  van de kinderen hier geweest om alles te regelen, maar dat was wel hard, en dat wens je niemand toe…
Heb je soms ook geen negatieve reacties gekregen van mensen?
Dat valt echt héél hard mee. Natuurlijk waren er wel veel ontgoochelde reacties, en soms ook wel onbegrip, maar dat was dan op de overheid gericht en niet op ons. Neen, gelukkig dus niet, en in de meeste gevallen konden we zelfs rekenen op veel begrip.
Kan je nu stellen dat er echt véél meer overlijdens zijn geweest dit jaar dan in voorgaande jaren?
Neen, toch niet. En misschien klinkt dit vrij verrassend, maar het is wel zo. We hebben er uiteraard iets meer gehad, maar toch niet in die mate dat we echt van een enorme oversterfte kunnen spreken. Uiteraard bekijk ik nu enkel de cijfers voor Lommel, misschien is dit in bepaalde regio’s toch net iets anders.
Kristof, als je dit jaar zou moeten vatten in één woord, wat zou dit zijn?
UITZONDERLIJK
Wat hoop je voor het komende jaar?
In de eerste plaats dat we de mensen terug iets méér perspectief zouden kunnen bieden, en dat we kunnen teruggaan naar een 40 à 50 aanwezigen op een uitvaart. En dat we geleidelijk kunnen terugkeren naar een ietwat ‘normale’ wereld, waarin we elkaar gewoon terug de hand kunnen schudden, een wereld waar we terug ‘warm’ met elkaar kunnen omgaan.
Nog een laatste boodschap voor onze lezers?