Dit is het verhaal van Jabar (38), Chahlaa (34), en hun kinderen Rahila (17), Zeinab (15), Hussein (7), Fatima (5) en Mohammad Hassan (4 maanden). Afkomstig uit: Ahvaz, Iran. Beroep: Jabar: uitbater van kledingwinkels; Chahlaa: huisvrouw.
Jabar: Nadat ik 18 jaar in Koeweit had gewoond, verhuisde ik naar Ahvaz in Iran. Ik kende Chahlaa nog niet, maar mijn familie kende haar moeder wel. De eerste dag maakten we kennis, de tweede dag vroeg ik de verloving aan. De derde dag kocht ik goud en kleding en de vierde dag versierden we onszelf met henna om de verloving te vieren. Onze liefde voor elkaar groeide na onze verloving. We zijn nu al 19 jaar getrouwd en zijn echt een goed koppel (kijken elkaar verliefd aan).
Chahlaa: Jabar is een lieve en toegewijde man. Hij helpt mee in het huishouden en samen voeden we onze vijf kinderen op. Rahila, onze oudste dochter, glimlacht altijd en zorgt heel goed mee voor de anderen. Zeinab is de sfeermaker in ons gezin, ze doet ons vaak lachen. En Hussein, aiai, dat is onze actieveling! Hij praat zoveel!
Hussein: Ja, nu wil ik ook eens iets vertellen! Ik ben 7 jaar en ik kan al tot 20 tellen in het Nederlands. Ik wil later met een raceauto rijden of piloot worden. En ik mis mijn stuntfiets. Kunnen jullie aan een fiets geraken voor mij?
Chahlaa: Sst Hussein, kalm. Dat is typisch Hussein, sorry. Onze dochter Fatima is helemaal anders, zij is eerder stil en denkt veel na voor ze iets zegt. Ze is een slim meisje...
Onze baby Mohammad is twee maanden te vroeg geboren, hij was zo klein. Hij vraagt veel zorg. Hij heeft speciale melk nodig en slaapt ‘s nachts nog lang niet door. Ik slaap maximum 4 uur per nacht, maar dat vind ik niet erg. Mohammad is onze kleine schat en onze laatste baby. Hij heeft wel geluk met z’n twee grote zussen, die moederen graag mee over hem.
Rahila en Zeinab: We zijn graag bij onze familie, maar we zouden ook heel graag naar school gaan hier. We zijn heel blij dat we in Europa zijn. We droomden er altijd al van om op een dag de Eiffeltoren in Parijs te kunnen bezoeken (giechelen). We willen ons heel graag aanpassen zodat we hier aanvaard worden. Dat is onze grootste wens.
Zeinab: Ik zou later graag make-up artiest worden.
Rahila: En ik wil stewardess worden op lange afstandsvluchten. Ik wil zo graag de wereld zien. Jabar: We wisten op voorhand niet dat we in België terecht zouden komen. We wisten alleen dat we heel snel weg moesten uit Ahvaz. Het was er erg gevaarlijk. We zijn van de ene op de andere dag vertrokken. Vlak voor ons vertrek hebben we onze baby uit het ziekenhuis gehaald, hoewel de dokters dat sterk afraadden. Mohammad was nog maar twee maanden oud en prematuur geboren, maar we hadden simpelweg geen keuze. (Stilte)
Het allermoeilijkste moment in m’n leven was toen we in Turkije op het strand stonden met onze vijf kinderen. Achter ons Iran, waar we in onderdrukking en rechteloos leefden en met de dood bedreigd werden. Vóór ons het water en de rubberboot, wetende dat we allemaal konden verdrinken. We moesten Mohammed in de lucht houden want er stond erg veel water in de boot. Het was ijskoud. (Stilte, huilt.) Het was verschrikkelijk, verschrikkelijk…
Nu we hier in Lommel zijn, zijn we zo ontzettend dankbaar. We krijgen veel hulp en worden gerespecteerd. Toen Hussein en Fatima de eerste dag naar school gingen, in de Klimtoren, werden we warm onthaald met een kop koffie en een babbel. Dat was voor ons als ouders een grote geruststelling. Ook in de supermarkt worden we goed geholpen en we kregen al eens een lift terug naar het Parelstrand. Er zijn zoveel mensen vriendelijk voor ons, dat hadden we niet durven dromen. We zijn erg dankbaar. Als we in België mogen blijven, zal ik zeker proberen om meer terug te geven dan dat ik krijg. Foto: ©MarieBouly Photography