We mogen elkaar een tijdje niet zien. Bij wet verboden door de minister. Dat het zover is moeten komen. Maar ik begrijp het wel. Alles voor de gezondheid. Een raampje zoals in de gevangenis, dat zou nog wat zijn. Zij aan de ene kant, wij aan de andere. Met een telefoon om door te spreken. Het is ook een beetje als gevangen zitten. Ofwel moeten we doen zoals in het sprookje met Raponsje van de gebroeders Grimm. Dan moet ma een vlecht laten groeien, waaraan ik naar boven klim. Tot bij haar raam op de eerste verdieping van het woon- en zorgcentrum. Maar dat mag natuurlijk niet. En op drie weken tijd een lange vlecht zoals Raponsje? We moeten eerlijk zijn, dat gaat niet lukken.
Nee, het is niet gemakkelijk. Gelukkig stuurt de afdeling foto’s naar de families. Ze hebben toch plezier, samen met de zorgverleners. 
We hebben ook beslist om voor haar raam te gaan zwaaien. Met een bordje waarop ‘alles goed?’ staat. Of ‘heb je goed gegeten?’ Of ‘heb je Blokken gezien?’
Want dat mis ik ook. Om 18.30 uur op tv. Het is een traditie, dat we er samen naar kijken. En dat we het woord van de finale zoeken. Als ma het raadt, zeg ik altijd dat ik ze ga inschrijven. “Dat zal wel zijn”, lacht ze dan. En als ik het vind, zegt ze dat ik moet meedoen. Het is fijn, om vaak hetzelfde te horen.