Het was één van onze laatste vakantiedagen. Een dagje naar ’t Zuid, maar de Antwerpse wijk deed haar naam alle oneer aan. De regen deed ons bijna rennen naar het Fotomuseum. Een plek waar ik graag kom. Je staat er, soms nog meer dan in de krant, echt stil bij de foto’s. Jan Rosseel exposeerde er. Hij is de zoon van één van de slachtoffers van de Bende van Nijvel. Een nog steeds onopgeloste zaak. Met foto’s van bewijsstukken, vaak tegen een donkere achtergrond, geeft hij ons zijn persoonlijke Belgian Autumn. Tegelijk de titel van de expo, over de donkere jaren ’80. Zo voelde het bij het buitenkomen van het FOMU ook. Het einde van onze zomer, bijna herfstweer. Even later passeerden we een hippe eettent waar, ondanks de regen, de voordeur en de ramen openstonden. We keken tegelijkertijd naar een man die smakelijk zat te eten. Zoals de regen op onze jassen, droop de goesting van onze gezichten af. “Voor ons hetzelfde graag!” We hebben, tegen alle trends in, geen social media foto genomen van ons bord. Maar ook dat is geen probleem. Ik zie ze zo voor me. Het doet me soms stilstaan bij onze afgelopen zomer. Nazomeren.
                                                              Rudi LAVREYSEN