Ne pjej’esmeulen, ‘n frutkraam en wa eendjes vissen, meejer is er op oppe kermis wor ekik wowwen niemir te duun. Ik kan men ège zwowwer vergissen: mè ien Lommel lekt alles altè gruun. Wor dèèn ze van enpa’e weten en wor dèèn ze nog pjeuj’espetazzie eten. Wor veul verandert, swens dè d’aaw miense gon en blijven. Wor de jong ondeugend zen en d’aawers nog kijven, dor weujerdt gelèèfd en dowwed gegon. Mè den echte Lommelèèr zal altè beston. Der weujerdt ook wul geklaagd en gepermeteejerd, mè ien hun binneste weten ze: hiejer eest nog nie verkeejerd. Dur kom d’aachter as g’is op een ander go wowwenen. Dè hoeft nog nie al te wijd eweg te zen, al goewd dè’k er hes en ginds nog jenne ken. Want ondertussen, en des pertang nie slèècht, is er veul veranderd. Ache stilstu go de warschenlek aachterut Allè juu, hup mi den bengel en mè vrut. Op ’n kaaw schowwetel is Lommel ’t schonste blè’e sellowiej: ’t is ‘t slagroomtoefken op e stukske keejezevlowwiej. Lommel is altè nog e bej’e spesjowwel En zè nowwiejt verlège vur de Lommelse towwel! (Bijdrage Danny Vandenberk)