Vanaf nu woensdag 2 februari kan je op Eén kijken naar ‘Niets gaat over’, een intieme documentairereeks in zes delen over het leven na het tragische busongeval in het Zwitserse Sierre. Op 13 maart 2022 is het precies 10 jaar geleden dat onze stad, en héél het land, wakker werd met het verschrikkelijke nieuws. In totaal kwamen 28 mensen onder wie 22 kinderen uit basisschool Het Stekske in de Kolonie en de Sint-Lambertusschool in Heverlee samen met vier begeleiders om het leven. Daarnaast kwamen ook de twee buschauffeurs om het leven. In deze tv-reeks gaan journalist Lieven Van Gils en Thuis-actrice Katrien De Ruysscher op bezoek bij ouders, zussen en broers van de slachtoffers en praten ze met kinderen die destijds gewond raakten. Allebei voelen ze zich nauw betrokken bij de ramp. Katrien kwam kort na het fatale busongeluk in Lommel-Kolonie wonen en Lieven was een goede vriend van meester Frank uit Heverlee, één van de overleden begeleiders.
Wij spraken met één van de twee initiatiefnemers voor deze reeks, nl. Katrien De Ruysscher.

Hoe ben je persoonlijk betrokken geraakt bij dit drama? En hoe heeft dit je ‘geraakt’?
Ik ben een jaar na het ongeval verhuisd van Antwerpen naar Lommel Kolonie. Mijn kinderen zijn school beginnen lopen in het Stekske. En hoewel ik dus in de periode van het ongeval nog niet op de Kolonie woonde, was het wel snel duidelijk dat het ongeval een enorme impact had in deze wijk en met uitbreiding heel Lommel. Ik woonde zelf een aantal keer de herdenking bij en voel dat dit verdriet tot op de dag van vandaag nog heel erg aanwezig is.

We kennen je als actrice, maar nu ga je als docu-maker aan de slag: hoe ben je hiertoe gekomen?
Ik vond het jammer dat er al veel over de oorzaak van het ongeval gezegd en geschreven is maar nog nooit over de kinderen zelf. Zij verdienen het niet om enkel als ‘slachtoffers’ van het ongeval benoemd te worden. Ik wilde een eerbetoon aan hen brengen, een liefdevolle herinnering. Daarnaast ging mijn oudste zoon Lucas 2 jaar geleden mee op skireis. Bij het vertrek stond daar ook Nadia, die 8 jaar geleden Emma verloor, en nu haar andere dochter Maud op reis zag vertrekken. Ik vond dit zo ontzettend moedig en dapper van haar. Ik vroeg me af hoe ze dat deed, en hoe de andere ouders dat doen, verdergaan in het leven als het meest waardevolle je ontnomen is. En daar is het idee dan gerijpt…

Hoe liep het dan verder?
Met deze insteek ben ik met het productiehuis Borgerhoff en Lamberigts gaan praten, goed beseffend dat dit een zeer delicaat en kwetsbaar onderwerp is. Maar zij wilden zeer graag samen met mij dit verhaal vertellen. We zijn dan met het grootst mogelijk respect tewerk gegaan. We hebben de ouders de vraag gesteld wat ze graag zouden willen vertellen, we hebben het niet over de oorzaak van het ongeval maar wel over hun traject en uiteraard over de kinderen zelf. En ook de kinderen die het ongeval hebben overleefd komen aan bod want uiteraard is het ook voor hen geen gemakkelijke weg geweest.

Wat was/is de voornaamste insteek van deze docu?
Het is een reeks geworden die dankzij de medewerking van iedereen veel meer geworden is dan waar we van in het begin van vertrokken zijn. Het is ook een reeks over rouwverwerking, over veerkracht, over zo graag zien. Fietsen is ook rouwen…en vooral het gaat nooit over. Dat zit ook in de titel ‘Niets gaat over’: dat gaat over het gemis, maar ook over de liefde.

Kon je bij iedereen die je wou interviewen ook terecht?
Er waren en zijn een aantal ouders en overlevende kinderen voor wie het tot op de dag van vandaag te moeilijk is om te praten. Daar hebben we alle begrip en respect voor gehad. Ik heb vooral geleerd dat rouwverwerking een heel persoonlijk proces is, dat er geen gebruiksaanwijzing voor is. Dat de ene veel wil praten terwijl de andere liever zwijgt.

Wat is je het meeste bijgebleven wanneer je met deze mensen ging spreken?
Een aantal ouders hebben meegewerkt omdat ze hopen dat, doordat zij hun verhaal doen, andere mensen die ook met verlies te maken krijgen misschien dingen herkennen, of een zekere troost vinden. Het is dus een universeel verhaal geworden. Al de mensen met wie we gesproken hebben zijn ongelofelijk in mijn hart gaan zitten… Ik heb de grootst mogelijke bewondering voor de manier waarop iedereen tot op de dag van vandaag probeert om te gaan met het verlies en ik hoop van harte dat de kijker dit ook zal delen.

Met véél dank voor dit gesprek Katrien, en… met z’n allen nu kijken, zes weken lang vanaf woensdag op één om 20.40 uur.