Seconden, minuten, uren. Ooit hebben we het uitgevonden om ons leven makkelijker te maken. Nu dicteert het datzelfde leven. Alles is strak getimed. Maar geen nood, het is bijna vakantie. Even geen wekker meer. Terug tijd om echt te leven, zoals in onze onbezorgde jeugdherinneringen. Maar we kunnen de klok niet terugdraaien, enkel terugkijken. Naar mijn zesde leerjaar bijvoorbeeld. De meester ging de klas rond. Hij zocht de leerling met het horloge dat het meest correct liep. Die mocht voortaan drie minuten vroeger de klas uit om op de schoolbel te drukken. Tijdsdruk, letterlijk en voor het eerst.
Hiervoor moest je de speelplaats oversteken. Iedereen zag je rennen. Of juist niet. Was het een lichtflits? Een stofwolk? Nee, het was de snelle beller. Vlakbij het bureau van de directeur mocht ook ik op dat magische knopje drukken. Best een verantwoordelijke taak voor een snaak van twaalf. Stel dat je het vergat. Leraars die les bleven geven, wachtende mama’s, en kinderen die hun warme eten misten.
Nu wandelen we in het weekend wel eens langs een speelplaats waar dan plots de automatische bel gaat. Want dat heb je nu. De tijd staat niet meer stil. Alles is voorgeprogrammeerd. Bijna zoals wij.