Vanaf vandaag gaan we van start met een nieuwe reeks: 'Welkom in Lommel'. We interviewden meerdere personen die hun geboortedorp of -land verlieten om zich in onze stad te vestigen. En dit kan recent geweest zijn, maar het kan ook tientallen jaren geleden zijn... Wilt u ook uw verhaal kwijt? Graag! Stuur dan een mailtje aan internetgazet.lommeltelenet.be en we nemen contact met u op.
Onze eerste gesprekspartner woont sinds 1992 in de Brederostraat in Heeserbergen. Het is Meta Marsman en ze is nu 89 jaar.
Hallo Meta, waar woonde je voordat je naar onze stad kwam?
In 1932 ben ik in Nederland tussen Hilversum en Amsterdam, als boerendochter, geboren. Ik emigreerde dan naar Zuid-Frankrijk waar mijn man reeds jaren woonde en ingeburgerd was. Wij woonden daar zes jaar op een boerderij van 30 ha, boven op een berg. Het vierde jaar verwoestte een wervelwind de totale oogst. Het volgende jaar verdroogde de volledige oogst. Wij verhuisden dan naar België in 1955 met onze pas geboren zoon Erik.
Wanneer ben je dan naar Lommel verhuisd?
Na onze verhuis belandden we eerst in het West-Vlaamse Gullegem. Mijn man werd er trucker en ik gaf er les in vijf verschillende scholen. Helaas volgde een scheiding. 4 Jaar later hertrouwde ik met een staatsambtenaar. En zo belandden we in Lommel. Daarna woonden we 17 jaar in Genk. En in 1992 ben ik dan, helemaal alleen, terug naar Lommel gekomen.
Waarom heb je specifiek voor Lommel gekozen?
Tijdens mijn eerste ‘doortocht’ was ik al gecharmeerd door Lommel. Ik voelde mij hier onmiddellijk thuis. De natuur, de rust, de vriendelijke en de behulpzame mensen...
Wat was uw eerste indruk van onze stad?
Het eerste dat opviel waren de prachtige natuurgebieden. Maar ook op cultureel en sportief gebied ontdekte ik een waaier van mogelijkheden.
Was je een actief deelnemer aan het Lommelse sociale leven?
Zéker! Ik volgde allerlei cursussen, lezingen en workshops, participeerde aan twee filosofie-groepen, waaronder het filocafé van CC De Adelberg. En ook deed in aan Qigong en Biodanza. Daarnaast kon je me ook vaak terugvinden in het “huisvandeMens”, en volgde ik lessen Nordic Walking en nu wandel ik nog steeds met de stokken. Tot slot ben ik ook 12 jaar vrijwilligster geweest bij ATZ (Aanvullende Thuiszorg).
En wat typeert voor u de ‘Lommelaar’, de inwoners van onze stad?
Lommelaars zijn, globaal gezien, warme, gezellige en behulpzame mensen. Als ouderling krijg ik veel hulp en ondersteuning. Niet alleen door de stad maar ook door Lommelaars die zich vrijwillig inzetten om ons, ouderen, te helpen waar nodig.
Zou u nog terug willen naar uw oorspronkelijke woonplaats?
Nooit!!! Ik voel me hier goed, word omringd door een warm vangnet van vrienden, help(st)ers en verpleegkundigen die mij allen dierbaar zijn.
Hoe gaat het nu met je, op deze 'gezegende leeftijd' in onze stad?
Ook hier heeft de pandemie zijn tol geëist. Mensen plooien zich meer terug op hun eigen, zoeken minder contact en zo is er toch wel wat eenzaamheid ontstaan. Als bijna 90-jarige heb ik uiteraard mijn kwaaltjes maar toch voel ik me nog jong van hart. Ik volg het wereldnieuws nog steeds met veel interesse op de voet, bereid mijn warme maaltijden zelf, doe elke dag een uurtje lichaamsoefeningen. En dankzij de nodige huishoudelijke hulp kan ik in mijn ‘vrije tijd’ PowerPoints maken voor mijn blog op het Seniorennet NL. Ook speel ik dagelijks op mijn keyboard en als ik tijd over heb ga ik aquarel schilderen.
Nog een laatste woord voor onze lezers?
Ik wil langs deze weg iedereen die mij dierbaar is en zo goed ondersteunt bedanken. Ook wens ik iedere Lommelaar en al de lezers van Internetgazet een heel goed en gezond 2022.