Ik heb een historisch moment beleefd. Ja, ik heb geschiedenis geschreven. Men zal het slechts met zeer kleine lettertjes in de nationale geschiedenisboeken terugvinden, een vergrootglas is aangewezen, maar het is wel degelijk een belangrijke gebeurtenis geweest. Een ware omwenteling. Voor jullie beginnen te gissen wil ik toch al een tip geven. Neen, ik ben niet uit het niets minister geworden of uit de politieke dood opgestaan om alsnog een ministersportefeuille in de wacht te slepen. Zelf minister worden, dat lijkt mij ook wel wat maar dan met bevoegdheden die nog niet bestaan. Ik wil wel origineel uit de hoek komen. Ondertussen is het raden wellicht begonnen want zo niet, dan heb ik geen lezers. Mijn historisch moment is dat ik voor het eerst in mijn 75-jarig leven naar een niet-Belgische kapper ben geweest. Tot mijn grote tevredenheid ben ik perfect onderhanden genomen door Özhan, een leuke medemens van Turkse afkomst die het knippen in de vingers heeft. In de stoel hebben we het niet over politiek gehad , daarom doe ik hier een poging. Zoals je iets hogerop kon lezen, is een ministerspost mijn droom. Daar zal het ook wel bij blijven want welke eerste minister wil in zijn regering een minister van protest of van hopeloze gevallen, of van ongeloofwaardigheid. Op al die fictieve ministerskabinetten liggen stapels dossiers te wachten. Ik heb steeds geloofd in ons politiek bestel maar er zijn toch momenten of periodes, zoals nu, dat dit geloof serieus wankelt. Samen met miljoenen Belgen stel ik mij maar één vraag :”Waar zijn we mee bezig.”. Dat is ook de hamvraag op 11 november. Op de dag van de Wapenstilstand domineert helaas de oorlogshorror. Het zwijgen van de wapens op alle fronten is verder weg dan ooit. Elf november is ook het feest van Sint-Maarten of Sint-Martinus. Pientere lezers hebben al lang door dat het ook mijn feestdag is maar tegen de wereldwijde achtergrond van oorlog en andere onrusten durf ik het woord feestdag niet eens meer uitspreken. Wie wil er niet dat het allemaal snel wijzigt en dat vrede een werkelijkheid wordt en geen utopie blijft? Of zoals de volksmond zegt :”’t Is allemaal geen haar snijen.”(Martin Vanierschot)