Terwijl ik tussen de herinneringen liep, tijdens de uitverkoop van Café Bristol in Leopoldsburg, drong het plotseling tot mij door dat er veel gelijkenis bestaat tussen deze uitverkoop na een rijke caféhistoriek en ons levensverloop. Een café heeft ook een levensverhaal te vertellen. In de vergelijking van een caféverhaal met een mensenverhaal zitten meer overeenkomstigheden dan wat op het eerste zicht lijkt. In beide gevallen zijn er tastbare maar ook ontastbare herinneringen die de geschiedenis mee hebben helpen bepalen. Niet alleen aan de toog zijn ontelbare prachtige volksverhalen verteld, ook in ons dagelijks leven passeren vaak anekdotes en verhalen met veel levenswijsheid . Het is niet altijd cafépraat dat je te horen krijgt. Veel , zo niet alles, is voor eeuwig verdwenen, allemaal weggespoeld met de zoveelste pint. Café Bristol opende in 1952 en de onlangs overleden uitbaatster Jenny Clauw werkte in het volkscafé sinds 1962. Nu staan we daar met al die herinneringen. Ik trek ze graag door naar het gewone leven. Foto’s zijn er overal. Ze zijn stuk voor stuk venstertjes op het leven, momentopnamen die toch veel langer meegaan dan juist dat ene moment. Ze krijgen met het onherroepelijk omdraaien van de geschiedenisbladzijde een extra betekenis net zoals in ieders leven. Thuis hangt geen spaarkas aan de muur maar de traditie van het sparen ken men moeiteloos doortrekken naar het gewone leven waarin liefst ook gespaard wordt. De jukebox staat er nu stil bij maar ook in dit geval is er een link met ons leven. Af en toe moet er een geldstuk geofferd worden om een streepje muziek in ons leven te brengen. De muziekkeuze is vrij maar kan toch altijd een weerspiegeling zijn van onze gemoedstoestand op het moment dat we op de knopjes drukken. Het café is dicht. Die bladzijde kan nooit meer teruggedraaid worden. Zo zal het ook verlopen als onze laatste levensbladzijde omgedraaid wordt. Dan zal er ook een symbolische uitverkoop plaatsvinden van tastbare zaken maar vooral van de vele ontastbare verhalen die nooit opgetekend werden maar toch verder leven in de harten en hoofden van hen die na ons komen. Tussen pot en pint aan de toog wam je wel eens iets boeiends aan de weet maar dat kon ook gebeuren tussen de koffie en de thee aan de familietafel. Zoals je merkt : “Overeenkomsten genoeg!” (Martin Vanierschot)