Ik had de twee letters ‘on’ graag weggelaten maar helaas kan ik niet om de realiteit heen . In deze eerste Losse Flodders van 2024 moet ik uiteraard een gelukkig nieuwjaar wensen aan iedereen en zeker aan zij die de uitdaging aangaan om dit stukje te lezen. Maar voor veel aardbewoners staat ‘on’ er wel zeer ongelukkig en noodgedwongen bij. Ik schrijf dit op de dag van Driekoningen , een min of meer feestelijke gebeurtenis in de geschiedenis van de katholieke kerk. Volgens de overlevering kwamen Melchior, Caspar en Balthazar als drie wijzen uit het oosten. Daarstraks stonden ze aan mijn deur te zingen om reclame te maken voor hun benefiet. Het klonk als een valse noot. Ik heb die mannen binnen geroepen , in audiëntie ontvangen zoals dat bij koningen gepast is, en er een serieus klapke mee gedaan. Ik heb hen de koningsmantel uitgeveegd en duidelijk gezegd dat ik niet opgezet ben met geschenken als goud, mirre en wierook. Daar schiet de mensheid momenteel niets mee op. Ik heb hen de opdracht gegeven om zich in te zetten om wereldvrede te bereiken. Zij hebben , zoals algemeen bekend, het aureool rond zich hangen van wijzen uit het oosten. Wel, voor mij kan het niet schelen hoe ze heten en uit welke richting ze komen. Iedere windstreek komt voor mij in aanmerking, zo lang ze maar in hun opdracht slagen om de oorlogsellende uit de wereld te helpen. Van welk allooi de hedendaagse drie wijzen moeten zijn is moeilijk te zeggen. Ik veronderstel dat het politici op vredesmissie moeten zijn die zodanig sterk in hun schoenen staan dat ze er als een stevig trio in slagen om de stekker uit het oorlogsstopcontact te trekken en de vredesvlam te laten branden. Laat er snel een verrijzenis komen van drie nieuwe wijzen. Ik gebruik bewust dat woord uit de Kerk al moeten we dan nog wachten tot Pasen eer er verrezen wordt. Hoe rapper hoe liever moet echter het motto zijn zodat ‘on’ meteen de prullenbak in gekieperd kan worden. (Martin Vanierschot)