Neerpelt

Carolina verblijft in het project rond Begeleid Zelfstandig Wonen van Kris Lantin in Peru. Vandaag haar zesde verhaal over haar huidige leven in die situatie:
"Velen onder jullie zullen wel een bankrekening hebben. Ik heb dat ook. Kris verplicht ons een rekening te openen en probeert ons te leren sparen. Al is dat laatste erg moeilijk. Peruvianen hebben geen spaarcultuur. Ik herinner me nog goed dat mijn oma steeds tegen me zei dat geld in huis bewaren een slecht idee was. Geld is namelijk aantrekkelijk om te stelen. Daarom kocht ze met het geld dat ze verdiende zo snel mogelijk voedsel, kledij of meubels.
Maar ook een rekening openen is niet vanzelfsprekend. De bank vraagt je een startkapitaal van 500 soles (140 euro). Veel mensen beschikken hier niet in één keer over. De meeste mensen hebben dus geen bankrekening maar wel enorm veel kredietkaarten. Overal kan je op krediet kopen. Ik maak het zelf mee in de winkel waar ik werk. Mooie acties doen mensen kopen en ik vraag me af hoe de families die ik verder help, hun aankopen ooit kunnen terug betalen. Kris heeft ons uitgelegd wat de gevolgen zijn van op krediet kopen en wij proberen dit achterwege te laten omdat we onvoldoende inkomsten hebben. Maar de gewone bevolking blijft massaal aankopen doen in de supermarkt of in kledingwinkels met kredietkaarten.
Dat we niet voldoende verdienen blijkt wel op het einde van de maand. Dan begint iedereen je aan te klampen met de vraag of je een beetje geld kan ‘lenen’. Vaak zie je dit geld niet meer terug als je er de maand daarop niet achter blijft zeuren. Zelf kreeg ik niets mee van thuis, niemand heeft voor me gespaard. En het beetje geld dat ik leerde sparen, moet ik nu opmaken om mijn studies te bekostigen. Dit doet pijn, maar het lukt me wel met een beetje hulp. Jammer genoeg zal ik voor mijn spulletjes in mijn eigen huis later wel weer hard moeten gaan werken. Maar mijn studies gaan voor. Vaak denkt men dat het mensen hun eigen schuld is als ze in armoede verkeren. Ik kan dat tegenspreken. Zelf weet ik dat ik nooit financieel rijk zal worden. Ik voel me wel op andere aspecten erg rijk. Ik zou graag een brommertje kopen om minder verplaatsingskosten in motortaxi te maken. Maar dit is erg duur en ondertussen blijf ik maar iedere dag veel geld weggooien aan taxi’s. Vaak hebben we niet de mogelijkheid om uit de armoede te geraken. Maar ik heb ondertussen wel geleerd op een goede manier met geld om te gaan en dat is al veel waard. Al moet ik toegeven dat ik ook dingen doe waar ik later van denk: oei, ik had beter dat geld gespaard. Zo verzorgden we al eens meer dan één keer op eigen initiatief straathondjes (foto). We kochten melk en eten voor ze en achteraf gezien hadden we dat beter niet gedaan. Maar toch willen ook wij delen..."