Neerpelt

Carolina (foto) verblijft in het project rond Begeleid Zelfstandig Wonen van Kris Lantin in Peru. Vandaag haar vijfde verhaal over haar huidige leven in die situatie.
"Sorry dat ik jullie liet wachten op een nieuw verslag. Ik heb echter een geldige reden, denk ik. Sinds 9 april ben ik met een nieuwe studierichting in Ica begonnen. Dat wil zeggen dat ik de laatste weken alles moet combineren: werk, studies en het hele huishouden. Daarbovenop regelen Krisley en ik de boekhouding van het 'huis', nu Kris er niet is.
Het is moeilijk om prioriteiten te stellen op dit moment. Soms kom ik zelfs niet aan eten toe op een dag. Voor mijn studies moet ik driemaal per week naar Ica. In de voormiddag heb ik les van 8u00 tot 13u00. Op maandag is dat geen probleem, dan heb ik namelijk een vrije dag op het werk. Maar op woensdag en vrijdag moet ik mij haasten. Ica is ongeveer anderhalf uur rijden vanuit Chincha. Ik vertrek dus om 6u00 van thuis uit. Dat wil zeggen dat ik om 5u30 opsta. Om 13u00 moet ik me dan weer naar Chincha haasten om er om 14u00 te beginnen werken, dat haal ik dus niet. Maar ik heb van mijn baas de toestemming gekregen het verloren uur in te halen als overwerk. Dat wil zeggen dat ik pas rond 23u30 weer doodmoe thuis kom. Vaak heb ik dan bijna de hele dag niets gegeten.
De overige 4 voormiddagen dat ik vrij heb, probeer ik te koken en te studeren. Maandagmiddag na mijn les, het enige moment van de week dat ik even vrij ben, ga ik meestal na schooltijd mijn oma bezoeken.
Soms is het leven echt wel zwaar. Ik heb werkelijk geen enkel moment echt voor mezelf, en dat valt niet mee. Ik probeer me steeds voor ogen te houden dat dit goed is voor mijn toekomst, dat het een investering is en dat ik dit moet doen om later zelfstandig te kunnen overleven. Ook het werk voor Kris kan ik niet laten liggen, ik verdien er iets extra mee en heb dit nodig om rond te komen met alles. Gelukkig kan ik goed met mijn kamergenote Krisley opschieten. Ze helpt me wel eens in het huishouden. Voorlopig lukt het nog allemaal, ik wil de moed niet laten zakken. Soms zou ik zo’n suikernonkel willen treffen die me helpt bij alles. De meeste van de meisjes van mijn leeftijd krijgen alles van thuis mee. Ik ben wel dankbaar voor de hulp van Kris en zijn vzw maar het blijft soms moeilijk.
Toch zijn er ook enkele lichtpuntjes in mijn leven. Door naar Ica te reizen zie ik mijn vroegere vriendje wat meer, en het lijkt terug te klikken tussen ons. Ik leer ook vele nieuwe mensen kennen door mijn studie. En wat erg belangrijk is, is dat ik mijn werk nog steeds graag doe. We zijn op de werkvloer als echte vriendinnen. Op minder drukke momenten proberen we elkaars ellende weg te lachen...
Carolina." (Vertaling: Kris Lantin)