Neerpelt

Dag iedereen,
Weten jullie wat een aardbeving of een aardschok is? Ik veronderstel van niet want Kris zegt me dat dit in jullie land bijna niet voorkomt.
Wat ik nu ga vertellen, speelde zich af in het jaar 2007, op 15 augustus, zes jaar geleden dus - maar toch staat alles nog in mijn geheugen gegrift alsof het pas gisteren gebeurde.
Die bewuste avond keerden we terug van school. Ik zat achteraan in de bus die ons kwam ophalen. We stonden voor het rode verkeerslicht toen plots vanuit het niets de aarde vreselijk begon te beven. Mijn oog viel op een vrouw die wanhopig met een baby in haar armen de straat op rende. De straatverlichting begon op en neer te dansen en de eerste huizen stortten in elkaar. De vrouw met de baby liep in de richting van een instortende gevel. Ze werd er onder bedolven. We wisten niet wat te doen in de bus bij het zien van al die dingen om ons heen. Langs ons stond er een andere schoolbus te wachten. Uit deze bus ontsnapten de kinderen en liepen alle kanten op. 
Mijn medebewoonsters van het tehuis begonnen nu hard te huilen en riepen om de bus uit te mogen. Ze voelden zich machteloos want de chauffeur liet er ons niet uit. Iedereen werd wanhopig en zenuwachtig. Je hoorde in de bus enkel schreeuwen en bidden tot God, iedereen begon vergeving te vragen voor gemaakte zonden.
Toen de schokgolven minder hevig werden, reed onze bus een stukje door tot op de Panamericana. Hier konden we de bus uit want we bevonden ons op een ruime autosnelweg waar er normaal gezien geen instortingsgevaar was. Maar ook onder onze voeten begonnen er plotseling scheuren te komen. Toen zweeg de aarde plotseling. Heel het dorp was gehuld in stof en duisternis. Even was er een totale stilte. Er was geen licht maar plots begon wel iedereen weer te roepen en te huilen. We wandelden naar het tehuis terug en kwamen er veilig aan. Het eerste wat we deden was de rest van de meisjes omhelzen. Dagen was er geen water, we sliepen ‘s nachts buiten hoewel het tehuis geen schade had. Maar we hadden schrik voor naschokken.
Het ergst van al was dat de gevangenis ingestort was en er overal gevangenen aan het plunderen waren geslagen. Voor de mensen buiten het tehuis was het vreselijk. In het tehuis hadden we nog bescherming van een bewaker, meester Enrique en Kris. Die stonden bewapend op het dak. Na twee dagen kwamen er militairen aan om ons te bewaken en keerde de rust...
Op bijgaande foto van toen zit ik naast de andere oudere jongeren van het tehuis (Dina is het zevende meisje van links - Kris Lantin). Wij stonden op dat moment net op het punt om hulp te gaan bieden in het dorp. We kregen een briefing wat er van ons verwacht werd. We hielpen puin ruimen waar we konden. We wilden iets nuttigs doen, niet hele dagen in het tehuis zitten. In mijn schoot zie je een zak. Hier zaten kleren in die ik niet meer kon gebruiken en die we zouden geven aan de mensen die met lege handen achterbleven, na de aardbeving.
Dina (Vertaling: Kris Lantin)