De jung van ’t twidde zien ón’t liere schriêve. Mer euh… spelling, dä is nie zoe hennig. Dò zien van die jonges die dä hiel moeilek vinne. Wa dingde? De miester heget over klinkers en… over medeklinkers. Lüstert, en vertèllet vort, as ge dä kunt. In’t Pèlter, natürlek! En haddoch! (Fons Tuyaerts)