Neerpelt

Betty Salas (links op de foto) is de moeder van één van de jongeren die deelnemen in een straathoekwerkproject in een sloppenwijk van Pachacutec in Lima, Peru. Op nieuwjaarsdag konden we haar eerste verslag lezen over het softballproject daar. Vandaag gaat ze dieper in op de rol die ze op zich neemt binnen het project.
Betty: "De trainster Maria leerde onze jongeren kennen op de school El Bolivar in Pachacutec. Ze gaf er softballinitiatie. Er waren heel wat meisjes die interesse in de sport toonden. Daaruit groeide het idee van Maria, nu vier jaar geleden, om buiten de schooluren in Pachacutec een groepje te vormen om dagelijks mee te trainen. Mijn dochter wilde hier deel van uitmaken. Ik ging als bezorgde moeder kijken hoe de trainingen verliepen. De beste spelertjes, waaronder mijn dochter, mochten in Callao (anderhalf uur hier vandaan) meespelen in een echte ploeg. Aangezien het een gevaarlijke buurt is, besloot ik de trainster en de meisjes te vergezellen. Zo leerde ik de trainster beter kennen.
Langzaam groeide ik in mijn rol. Ik ken alle moeders uit de wijk en ze stellen vertrouwen in me omdat we elkaar al jaren kennen. Door als moeder aanwezig te zijn en de groep te vergezellen, gaven andere moeders sneller toestemming aan hun kinderen om deel te nemen. Ik werd het aanspreekpunt als er zich problemen voordeden. Ik ben ondertussen zo’n beetje de rechterhand van de trainster geworden. Langs het veld is er soms ook wel wat werk te doen. Soms zijn er meisjes die gekwetst raken, zoals het meisje op de foto dat een bloedneus heeft (ook in Peru moet je creatief zijn, een ijslollie uit de buurtwinkel is een perfect alternatief voor een ijszakje). Soms hebben meisjes geen zin om te spelen. Vaak draait het dan om één of ander probleem thuis. Ik probeer dan naar ze te luisteren en toch te motiveren.
Omdat ik een drankenwinkel heb thuis, heb ik een motor met een laadbak. Hiermee haal ik de meeste meisjes ’s morgens op bij hen thuis en breng ik ze ook weer terug (foto's onder). Onze wijk is gevaarlijk om door te lopen, dus de moeders zijn me dankbaar voor het transport dat ik lever. Ik moet er wel op letten dat ik het me ook kan permitteren. Er zijn weken dat ik het financieel moeilijk heb en geen gebruik maak van de motor.
Voor mijn hulp ontvang ik niks, enkel heel veel dankbaarheid van de kinderen. Mijn grootste voldoening is dat ze me ‘miss’ of ‘juffrouw’ noemen. Dat is een hele eer voor mij. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik iets voor hen beteken. Daarom zal ik hiermee doorgaan zo lang God het me toelaat. Zolang ik er financieel niet door te kort kom, zal ik er mee door blijven gaan." (Vertaling: Kris Lantin)