De televisie staat al decennia lang in het middelpunt van ons huiselijk vertier. Het afgelopen coronajaar is de kijkkast nog nadrukkelijker in euh... beeld gekomen als ontspannend reddingsmiddel. Nooit hebben zo veel mensen zo lang voor de buis gezeten. Amusementsprogramma’s, de coronarealiteit, sportwedstrijden, alle genres konden rekenen op extra kijkbelangstelling. Supporters langs de weg in wielerwedstrijden, voetbalfans in het stadion, zaalsportaanhangers, allemaal waren ze noodgedwongen afwezig en wat blij dat de televisie soelaas bood. Hun helden kwamen op huisbezoek en misschien is dat voor sommigen wel het signaal om het knusse kijken in eigen huis nooit meer te ruilen voor het live bijwonen van een sportmanifestatie.
Natuurlijk is er echt bij zijn helemaal anders en spannender door de uitbundige sfeer die er heerst maar een ander voordeel is dat de televisie alles duidelijker en indringender toont. Als je in het stadion zit kan je niet zien of Zlatan Ibrahimovic zich geschoren heeft maar op tv zie je elke stoppel.
Tracht je eens voor te stellen dat televisie niet zou bestaan zoals dat tot begin jaren ’50 van de vorige eeuw in België het geval was. Dan zou het afgelopen jaar een terugreis in de tijd geweest zijn met op het ontspannende huismenu niets dan kaarten en gezelschapsspelen. ‘Mens erger je niet’ spelen tot de ergernis je de oren uitkwam, de dobbelstenen laten rollen over het ganzenbord tot de ganzen van ellende gingen lopen, eindeloos dammen tot de stenen van frustratie door het huis vlogen, allerlei kaartspelletjes uitproberen en kwaad worden als sommigen rond de tafel er niets van begrepen. Wat een zalige tijd!
Ik heb deze tijd zonder televisie nog meegemaakt. Het voorbije jaar is er ook wat meer gespeeld maar de bordspellen hebben nu stevige concurrentie van allerlei elektronische snufjes. Het enige technische speelgoed in mijn kindertijd was de meccano. Je kon aan de slag met allerlei onderdelen en met veel te kleine vijsjes en moertjes die om de haverklap op de grond vielen als ze wegglipten tussen onhandige vingers zoals de mijne. Met die onhandigheid worstel ik nog steeds. Ik was geen echte fan van meccano maar wat moest ik anders aanvangen op die lange winteravonden. Ik knutsel al heel lang liever met letters tot woorden, zinnen en teksten. Zo is deze Losse Flodders ontstaan. 
Martin VANIERSCHOT