Abdoul Salam Kacmi Mimche is met zijn vrouw Olga en de kinderen Adriana en Artemis vanuit Oekraïne gevlucht voor de Russische invasie. We treffen hem in de sporthal van Beringen waar hij als vrijwilliger aan de slag is om sportlessen te geven aan een groep Beringse senioren. De oefeningen zijn best pittig, de dames zweten en puffen maar zijn blij met deze leraar. Abdoul Salam is afkomstig van Kameroen en verliet op 15-jarige leeftijd Afrika om zijn droom als profvoetballer waar te maken. Zo speelde zes jaar in Dubai en daarna in Cyprus. Op dat eiland leert hij zijn Oekraïense vrouw kennen. Abdoul volgt zijn vrouw in 2011 naar Oekraïne en woonde sindsdien in Kharkiv. Hij was er werkzaam als fitness trainer. Ook organiseerde hij voetbalkampen voor kinderen in Barcelona. Op 6 maart kwam hij aan in Brussel.
"We zijn op 1 maart vanuit Kharkiv vertrokken. We zijn met een trein naar de Poolse grens getrokken. Via Slovakije en Hongarije ging het dan richting Brussel. Kharkiv ligt vlak bij de Russische grens, wij hadden niet de intentie om te vluchten en we dachten niet dat de Russen ons land zouden binnenvallen. We woonden er graag, ons appartement en mijn wagen waren net afbetaald. Maar op op een dag ging ik te voet naar de winkel en toen zag ik een bom vallen. Die kracht, die explosie, ik voelde het trillen. Ik rende als gek naar huis. Toen kwam het keerpunt, dat was het teken om te vluchten".
Ze laten hun huis en auto achter. Als haringen in een ton nemen ze de laatste trein vanuit Kharkiv. Een rit van veertig uren volgt. Hun eindbestemming is België.
"Het was een lange en zware rit. Vooral onze twee kinderen waren heel dapper tijdens de rit. Het is voor de kinderen dat ik besloot om te vluchten. Ik wist niet veel van Europa maar ik wist wel dat Brussel de hoofdstad was van de Europese Unie, dus dat zou wel een goede plek zijn waar mensenrechten worden gerespecteerd. Ik spreek Engels en Frans, dus ik zou wel op mijn pootjes vallen".
Zo kwam het gezin aan in Brussel. Vanuit Brussel werden ze geselecteerd om naar Beringen te gaan. De ouders van Olga zijn in Oekraïne gebleven, zo houden ze nog contact maar hun huis is ondertussen volledig geplunderd, tot en met de ramen en deuren. Ook hun auto is door de Russen meegenomen.
"We zijn alles kwijt. We willen nu ons leven hier opbouwen. Ik wil werken en vooruit in het leven. Ik wil niet leven van de sociale zekerheid en werk nu tijdens de nacht bij Beliès in Tessenderlo. En overdag werk ik graag als vrijwilliger voor de Stad Beringen. Ik ben de burgemeester heel dankbaar dat ik dit mag doen. Ik was wel verbaasd toen ik hier op het stadhuis werd ontvangen om onze papieren in orde te maken: de burgemeester is zo jong, hij heeft ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Dat is wel straf! Ik voelde meteen een warm welkom hier in Beringen. Ik vergeet dat moment niet toen de mensen ons hier ontvingen. Ik huur nu een huisje in Paal en het is er fijn wonen. Ik heb de tuin helemaal mooi gemaakt. De kinderen gaan naar school en voelen zich al gelukkig. Mijn vrouw is nog wel wat neerslachtig door de oorlog en verbleef even in het ziekenhuis maar dat komt wel goed. Mijn werk is leuk, ik kook graag en bij Beliès maken ze zuiderse delicatessen zoals olijven, dips en antipasti. Dus dat is echt wel fijn".
Abdoul verplaatst zich nu met een fiets maar is op zoek naar een tweedehandsauto.
"Ik kan momenteel nog geen lening krijgen. Mijn statuut moet nog aangepast worden. Daarom zoek ik nu een kleine goedkope wagen. Met de fiets 's nachts naar Tessenderlo rijden is niet zo gemakkelijk. Ik wil zo snel mogelijk goed integreren. Ik hoop dat ik snel een vast contract krijg en dan zoek ik nog iets extra als fitnessleraar of voetbaltrainer. Het is nu allemaal heel zwaar voor ons gezin maar alles komt wel goed. Ik wil vechten en hard werken voor een goede toekomst voor onze kinderen".
Als we praten in de sporthal valt het op dat Abdoul Salam zeer positief is ingesteld. Hij vertelt met een grote glimlach zijn verhaal. Starten in een nieuw land is niet zo simpel als het lijkt.
"Ik moet positief zijn, dat ben ik verplicht voor mijn familie. Ik ben ook heel dankbaar voor de kans die ik hier in Beringen krijg. Vallen is gemakkelijk maar opstaan dat moet je altijd doen!". (Hans Put - met dank aan Stad Beringen)