Samen supporteren voor je land, het schept een band.
We zijn op het WK van ’94 met zo’n 250 fans in een gecharterd vliegtuig naar de States gekomen en iedereen kent intussen iedereen. We komen aan in Washington voor de laatste groepsmatch en het is heet. Dus -we zijn uiteindelijk Belgen - haast iedereen zich naar de bar en bestelt een pintje. Dat zijn er dan wel ongeveer 250 in 1 keer. Dat hadden ze daar nog nooit meegemaakt. Na een half uur moet de tapper van dienst melden dat het bier op is. De sfeer wordt vijandig en de man belt in paniek naar de plaatselijke biersteker. Twintig minuten later is die er… met een tankwagen. Wij blij, want er is niks zo erg als een café zonder bier.
De match tegen Saoedi-Arabië wordt een geweldige afknapper. De Belgen verliezen met 1-0, waardoor ze in de achtste finales niet tegen Ierland, maar tegen Duitsland moeten spelen. We worden genaaid door de Zwitserse scheidsrechter Röthlisberger en het WK van de Duivels zit er op. Wij kunnen gelukkig ons verdriet verdrinken in de bar van het hotel. Daar hebben ze intussen bier genoeg ingedaan.