Ik denk niet dat Kris Van Dijck zich een held voelde gisterochtend. En onder de douche zal hij vermoedelijk ook niet staan zingen hebben van “Twee jonge meisjes 't is al zo laat. De maan is vol en m'n glas is leeg.”
Je kent het wel, dat vrolijke liedje van Jo Jacobs, alias ‘De Held’. Let ermee op hoor! Voor je er erg in hebt nestelt het zich onverbiddelijk als een niet te verdelgen oorwurm in je brein. Je zingt het, je neuriet het, je fluit het. Een paar uur kun je dat uithouden maar dan maakt het je gegarandeerd langzaam maar zeker knettergek. En God helpe je als het – en dat had ik aan de hand – ’s nachts toeslaat! Een psychiater die doorgeleerd had over dat fascinerend aspect van de menselijke psyche, heeft me ooit toegegeven dat hij geen weet had van een efficiënte therapie voor het merkwaardig verschijnsel. En hij was al drieënzestig en runde al ruim éénendertig jaar een goed draaiende praktijk! “Je kunt alleen maar hopen dat het vanzelf weer weggaat”, zei hij. Soms, héél soms, hielp het oplossen van een sudoku met medium als minimale moeilijkheidsgraad. Maar zelfs dan waren hem gevallen bekend van jammerlijk herval. Zelfs na achtenveertig uur konden de symptomen weer opduiken.
Gistermiddag ben ik eens, tegen mijn gewoonte, op het terras van De Kroon blijven zitten om mijn krantjes te lezen. Had ik dat dus maar niet gedaan.