Het hart heeft zijn redenen die de rede niet kent. Toch moeten ambtenaren van de burgerlijke stand peilen naar de echtheid van de liefde van aanstaande echtparen. Zo was er een ambtenaar in de buurt van Turnhout die weigerde het huwelijk te voltrekken van een Nederlander die wilde trouwen met een Vietnamese. Hij dacht dat het koppel tijdelijk in België woonde om de strengere Nederlandse regels over gezinshereniging te omzeilen. Het ‘schijnkoppel‘ aanvaardde de weigering niet en uiteindelijk was het aan het hof van beroep van Antwerpen om al dan niet zijn zegen te geven over het huwelijk. Het hof zag in dat de verblijfssituatie van de Vietnamese dame wankel was en het huwelijk haar niet slecht uitkwam. Bovendien verklaarde de dame dat zij het systeem misbruikten ‘omdat ze elkaar graag zagen’. Van de andere kant constateerde het hof dat de man en de vrouw al enkele jaren in België samenwoonden en werkten. Ze deden er aan vrijwilligerswerk en waren o.a. actief in de parochie. De vrouw volgde ook inburgeringscursussen. In de rechtszaal sprak de vrouw vloeiend Nederlands en de verklaringen van man en vrouw waren gelijklopend en niet gespeeld. Ze gaven toe dat ze elkaar leerden kennen via internet en dat hun relatie lange tijd via mail en Skype verliep. Maar, dat komt meer voor, vond het hof, zoals het ook voorkomt dat de man tien jaar ouder is dan de vrouw. Het hof stelde ook vast dat er geen betaalde tussenpersoon aan te pas kwam en bracht in herinnering dat een ambtenaar een huwelijk alleen kan weigeren als het wankele verblijfsstatuut van een partner de enige reden is om te trouwen. Dat het koppel het systeem misbruikte ‘omdat ze elkaar graag zagen’, wijst hier op een echte liefdesrelatie en het verlangen naar een duurzame liefdesgemeenschap. Bovendien, aldus nog het hof, zijn er onvoldoende vermoedens om te spreken van een schijnhuwelijk. Toch nog een huwelijk dus, ondanks de twijfelende ambtenaar.
Jan Bouly
(De auteur is advocaat)