Ik heb deze week afscheid moeten nemen, beste lezer, een moeilijk afscheid. Het ging er best emotioneel aan toe tot mijn eigen grote verbazing. Blijkbaar weet je pas wat je hebt of hebt gehad, als het weg is… Het was dan ook een eenzijdige beslissing, waar ik niets in de pap te brokken had, helaas. Ik had het kunnen en moeten zien aankomen, maar pas als het zo ver is, weet je dat het te laat is. Dan komen de vragen “Had ik misschien… ?” Kon ik maar… ?” “Waarom?” “Het was toch goed zo?”
Verschillende emoties zoals verdriet, boosheid, troosteloosheid, weemoed en nostalgie verdringen elkaar voor een plekje op de eerste rij. En dan komt ongeloof. “Het kan toch niet zijn?” “Dit kan niet definitief zijn” en opnieuw: “Waarom?” Ja, beste lezer, ik zit midden in een verwerkingsproces. Dit schrijven past perfect in mijn therapie volgens de psycholoog.
Vorige vrijdag heeft een kale man met uitpuilende ogen, een zeis in de hand en op zijn borst een Fluvius-naamplaatje -hij heette “Pietje”- zonder mededogen en met de glimlach op het gezicht mijn teer beminde terugdraaiende teller van me afgenomen. Zomaar zonder pardon, na zo veel jaren trouwe dienst en pure vriendschap. In de plaats hangt er nu een kleinere, knappere en veel slimmere digitale teller. En toch mis ik hem…
Mijn God, ik wist niet dat ik zo van dat oude ding hield. En dan komt ook heel de rompslomp achteraf er nog eens bij, want je moet verder natuurlijk. Je moet het allemaal zelf uitzoeken. De wereld blijft draaien, maar is toch niet meer hetzelfde zonder mijn terugdraaiende teller. Wat kon die goed draaien, zowel vooruit als achteruit. Dat nieuwe, slimme ding kan heel veel, maar niet waar ik zo van hield: terugdraaien! Raar dat iets dat zo eenvoudig en perfect werkte, vervangen dient te worden.
Dit nieuwe ding kan alleen maar optellen: hoeveel elektriciteit ik overdag verbruik en ’s nachts; hoeveel opgewekte stroom mijn zonnepanelen terugsturen naar het net, waar ik dan voor betaald word. Alleen vind ik dat het net dit niet zo “net”jes doet. Het koopt mijn stroom immers voor een appel en ei, maar als ik zelf stroom in mijn huis moet invoeren, kost me dat drie appelen en drie eieren. Dat ding weet ook wat mijn piekverbruik is en ook dat telt hij nauwgezet op en berekent hij fijntjes uit in gemiddelden. Men vindt dat ik daar dan op afgerekend mag worden.
Acht jaar geleden hebben we in zonnepanelen geïnvesteerd. Dat zou nu ongeveer terugbetaald moeten zijn; dus nu zou de investering eindelijk kunnen renderen, ware het niet dat het net ermee gaat lopen. Zo begrijp ik de naam Fluvius ook weer wat beter. Dat lijkt me afgeleid te zijn van het Latijnse woord “fluere”, wat vloeien betekent: elektriciteit mag naar twee kanten vloeien, maar het geld toch liefst maar in één richting.
Om zelf nog iets aan de panelen te hebben en dat niet alleen tijdens zonnige dagen, kan ik nu niet anders dan opnieuw investeren in een nieuwe omvormer met thuisbatterij. De verkoper zegt dat ik die op acht jaar kan terugverdienen. Acht jaar, net zoals mijn panelen toen. Maar wat zal het dan weer zijn?
Jan Verheyen