Deze columns worden onder de noemer “raar” gepubliceerd, omdat er altijd wel iets raars te melden valt, dichtbij huis of ergens in de wereld. Maar sinds een aantal weken overweeg ik om het om te dopen naar “raarder” of zelfs “raarst”. Staat u ook met zo veel verbijstering te kijken naar wat er sinds de aanstelling van Pumrt gezegd en gedaan wordt? Wat een coup de théâtre was dat dit weekend weer in München? Amper een week na die andere misplaatste scène over Gaza…
Dat dit aardse leven een theater is, had Shakespeare al in de gaten met zijn quote:
De wereld is een schouwtoneel.
Elk krijgt een rol en speelt zijn deel.
Maar het stuk waar we nu op wereldpolitiek vlak naar kijken, is toch heel raar. Welk genre is het eigenlijk? Een tragedie, komedie, tragikomedie… Moeten we lachen, huilen? Of wegkijken? Zappen naar een andere zender?
Pumrt en consoorten vergeten na hun uitspraken telkens te melden: “sorry, dat was niet serieus bedoeld” of “dat was maar om te lachen”. Nog raarder is dat ze er mee weg geraken. De hele wereld lijkt te kruipen en te buigen doordat men ongemakkelijk met zichzelf geconfronteerd wordt. Of men geraakt onderling verdeeld en daarvan spinnen die mannen garen. Men zou er ook zijn gat aan kunnen vegen…
Dat doet me denken aan een parafrase die ik in mijn jeugdjaren eens bedacht op het citaat van Shakespeare. Misschien kan ik dat eens op de wereld loslaten:
De wereld is een schijttoneel.
Elk krijgt een rol en veegt zijn deel.
Ik heb zo langzaam het idee dat we die toer opgaan: hoe banaler hoe beter. Dus Pumrt, als u nog iemand zoekt om holle slogans voor uw lege dozen te verzinnen, ik heb bij deze bewezen dat ik daar een talent voor heb.
Of zou ik beter solliciteren als scenarist van dat wereldtheater? Want de man of vrouw die daar nu opzit, is duidelijk de kluts kwijt. Die mikt op kijkcijfers door snelle plotwendingen en onverwachte scènewissels… Of nee, ik word casting-directeur, want ook die bakt er niets van. Kijk maar naar de keuze van de hoofdpersonages: ze acteren slecht, kunnen zich niet aan het script houden en improviseren te veel, maar slecht. En dan heb ik het nog niet gehad over de regisseur van dit alles. Je vraagt je af, wie er eigenlijk in de raad van bestuur zetelt van de vzw “Theater De Wereld”?
Wellicht oordelen die bestuurders vanuit het axioma “het publiek heeft altijd gelijk” en dat blijkt heel dit schouwspel wel te kunnen smaken. Ze smullen ervan. Ze applaudisseren, roepen, juichen, fluiten op hun vingers en verwachten bisnummers. Hun helden staan op het podium.
Zo eindigen we deze keer met de superlatief: raarst !
Jan Verheyen