België kijkt reikhalzend uit naar het komende Eurovisiesongfestival dat op zaterdag 17 mei haar apotheose kent met de finale. Want met Red Sebastian dichten we ons zelfs winstkansen toe. Maar is dat terecht, zo vroegen we aan kenner Erik Schultink (opgegroeid op de Grote Heide in Pelt, nu wonend in Achel), Eurovisiesongfestival-fan in hart en nieren én beheerder van de grootste Nederlandstalige Eurovisiesongfestival-facebookpagina.
Erik keek al van kinds af aan naar het Eurovisiesongfestival. Samen met zijn ouders, zijn broer en zus keken ze naar het festival. Bij de puntentelling, zo herinnert Erik zich nog levendig, ging zijn vader bitterballen halen op de Grote Heide in Pelt, die ze dan op aten toen de punten werden afgelezen. Wat het ook allemaal zo bijzonder maakte, aldus Erik, was dat het festival meestal samenviel met het Europees Muziekfestival voor de Jeugd in Neerpelt. In zijn allerjongste jaren ging Erik er zo vanuit dat wat er op tv kwam, live geschiedde in het centrum van Neerpelt.
Die ‘internationale’ verbinding, zowel op het EMJ in Pelt als bij Eurovisie heeft Erik altijd enorm aangesproken, net zoals de show en de glitter.
Elk jaar keek Erik, maar met het verdwijnen van de vakjury daalde zijn enthousiasme, het werd toen meer en meer een ‘freakshow’, waarbij de act op zich belangrijker werd dan het liedje zelf. Maar in 2009 keerde de vakjury terug, daarmee werd getracht het festival ‘eerlijker’ te maken. Bij het systeem van televoting werd er te veel gestemd op buurlanden’. Die vakjury bestaat uit muziekspecialisten, hun stemmen tellen voor 50 % mee in het eindresultaat. Erik kijkt wel met enige heimwee terug naar de tijd toen de zangers nog werden begeleid door een echt orkest.
Als ‘Nederbelg’ heb je wel het voordeel dat je altijd voor zowel Nederland als België kon supporteren, zo vervolgt Erik. Toen kwam er ook een ommekeer, want vanaf een gegeven moment stroomden de Nederlandse inzendingen meer en meer door naar de finale, waarna Erik stelde dat als Nederland ooit zou winnen, hij er het jaar daarop live bij zou zijn, liefst zelfs om achter de schermen mee te werken.
Die belofte aan zichzelf moest Erik al in 2020 waarmaken, want Duncan Laurence won in 2019 met Arcade, het festival zou dus in Nederland doorgaan. Erik hield toen de sociale media van Eurovisie goed in de gaten, tot hij op een bepaald moment, in het holst van de nacht, een artikel las waarin stond dat de organisatie vrijwilligers zocht. Erik schreef zich direct in. Een koude douche de volgende ochtend, want op de radio werd omgeroepen dat er geen vrijwilligers meer gezocht werden. Maar even later toch weer euforie, want Erik was er wel bij. Tenminste om zich te komen presenteren bij een ‘selectiedag, maar dat overleefde Erik ook.
Erik kreeg een heel takenpakket voor het daaropvolgende festival… maar ‘het feestje ging niet door’ omwille van corona. Het jaar daarop ging het festival wel door in Rotterdam, daar was Erik gelukkig ook weer bij. Toen moest hij er onder meer voor zorgen dat de fans in de zaal mooi hun mondmasker op hielden. Maar het festival was beperkt tot het hoogst noodzakelijke, want alle rand-animatie dat jaar ging niet door. Maar bij de finale, de twee halve finales én de twee oefenavonden was Erik dus wel van de partij.
Het jaar daarop ging het festival door in Turijn, en Erik vloog er naar toe. Op de vlucht zat hij naast iemand die ook Eurovisiesong-vibes had, en zij introduceerde Erik in Turijn met een harde supportersschare die hun weg in dat wereldje kenden. Want het Eurovisiesongfestival is dus meer dan die 2 halve finales en die ene finale. Er zijn heel veel repetities, waar publiek ook toegelaten is. De hele finale wordt tevoren geoefend, met zelfs ‘fake’ uitslagen er bij. Dat loopt dan af en toe wel eens mis, zodat ze het een en ’t ander moeten overdoen, maar daar kan je dus ook langer van genieten als echte fan. En na die repetities zijn er nog de after-parties…
Hoe je met meer kans aan tickets geraakt om in de zaal te geraken? Ten eerste moet je aangesloten zijn bij een Eurovisiesong-fanclub. Elk land heeft zo zijn eigen club, zelfs in Amerika is er een. Maar ook dat garandeert geen ticket, het is een beetje een loterij-systeem. Als er dan nog tickets overblijven, dan worden die via de website van het festival verkocht. Maar dat is nog lastiger dan tickets voor Tomorrowland kopen, aldus Erik.
Ook dit jaar zal Erik er weer bij zijn, maar in een ietwat gewijzigde formule. De Eurovisiesongfestival-microbe zit blijkbaar in de familie, want ook de neefjes en de nichtje van Erik zijn fan. En die vroegen zich af of ze niet eens gezellig met zijn allen samen naar de finale konden kijken. Daar kon familie-man Erik geen neen tegen zeggen, en dus is hij van maandag tot en met vrijdag in Basel, om dan op zaterdagavond in familie-verband thuis naar de apotheose te kijken.
Maar ondertussen is Erik dus ook beheerder geworden van de Nederlandstalige Eurovisiesongfestival-facebook groep. En zo geraakte Erik dan ook aan een pers-accreditatie voor het festival in Malmö.
Dat festival in Malmö werd iets heel speciaal, zeker omwille van heel de heisa rond Joost Klein. Erik werd toen omwille van zijn ‘Nederlandse’ achtergrond door de internationale pers veelvuldig gesolliciteerd om meer te weten te komen rond heel die rel. Maar omwille van heel het ‘Israël-gebeuren’ was er een rotsfeer in Malmö. Het traditionele ‘verbindende’ van het festival was volledig weg. Terwijl het de vorige edities een gezellig (maar ook veilig) gebeuren was, was het er in Malmö over. Een massale aanwezigheid van politie, veiligheidsdiensten, helikopters die constant overvlogen, het droeg niet bij tot de sfeer, integendeel.
Dé vraag van ons interview met Erik: hoe schat hij de kansen van onze Belg Red Sebastian in? Heel goed, is het onmiddellijke en overtuigde antwoord van Erik. Hij kan moeilijk beschrijven wat het nummer juist heeft, maar toen hij het voor de eerste keer hoorde, wist hij direct dat het zou aanslaan. Erik was ook ‘flabbergasted’ met de uitslag. Twee jaar terug, met Gustav, was het héél nipt, dat was deze keer helemaal anders.
Voor Nederland gaat overigens Claude naar Basel. Diens lied werd pas recent, op 27 februari, bekendgemaakt. Die selectie gebeurt anders dan in België, het is daar een interne selectiecommissie die bepaald wie mag gaan.
Waar vroeger de deelnemers in hun eigen taal moesten zingen, werd dat later afgeschaft, waarna doorgaans iedereen in het Engels zong. Maar Erik ziet wel een kentering, meer en meer landen zingen terug in hun moedertaal.
In de Eurovisiewereld, zo vernam Erik, gunt iedereen het België wel om opnieuw eens te winnen. Want Sandra Kim, dat is al te lang geleden. We hopen met hem mee. Erik heeft alvast beloofd ons in de week voor de finale in Basel op de hoogte te houden…