"Familie duurt een mensenleven lang." Dat schreef de Nederlandse dichter Gerrit Achterberg (1905-1962). Zo mocht ook een dame uit de Antwerpse Kempen ondervinden. Zij huwde in 1988 met de heer B. Drie jaar later adopteerde zij zijn twee kinderen. “Om samen met hem een gezin uit te bouwen,” legde zij 26 jaar later uit aan het hof van beroep van Antwerpen. In 1992 liep haar huwelijk spaak en aan het hof vroeg zij de adoptie te mogen herroepen. Zij was ondertussen hertrouwd en had een dochter met haar huidige man. “Daarom kon er van samenleven of zelfs enig contact met haar adoptiekinderen geen sprake zijn”, vertelde zij het hof. Al 20 jaar hadden ze geen contact.
Best mogelijk, vond het hof, maar een adoptie is geen contractje, opzegbaar bij ontevredenheid. Dat de kinderen als jongvolwassenen het vertrek van hun adoptiemoeder als een ‘breekpunt’ hadden ervaren, kon hen niet kwalijk worden genomen. Zij was er tenslotte met een andere man vandoor gegaan. Het hof las in de echtscheidingsakte trouwens dat de adoptiemoeder weinig gelegen was aan het behoud van contact met de biologische kinderen van haar ex. Het hof geloofde eerder dat de inmiddels 48-jarige dame, via de herroeping van de adoptie, haar eigen biologisch kind zoveel mogelijk wilde bevoordelen en haar adoptiekinderen onterven.
“Onaanvaardbaar”, vond het hof. Een adoptiekind is niet minderwaardig. Wrijvingen, meningsverschillen en strubbelingen in huiselijke kring zijn geen grond tot herroeping. De intrekking van de adoptie mag ook geen wapen of chantagemiddel zijn. Rechtszekerheid of stabiliteit van het gezinsleven zijn de kernwaarden van adoptie, aldus het hof, zodat de dame moeder bleef van drie kinderen.