Als men getrouwd is moet men dikwijls ruzie maken, want zodoende komt men iets van elkaar te weten, zei de Duitse dichter Goethe ooit. Had het echtpaar waar het hier over gaat misschien te weinig ruzie gemaakt? Ze hadden samen een dochter, twee jaar na hun ja-woord geboren. Zes jaar later kwam het tot een echtscheiding en een bitsige strijd over de verblijfsregeling van hun dochtertje. Tot hun dochter, ondertussen elf jaar, de familierechter van Brussel liet weten ‘met iets te zitten’. Uiteindelijk zette ze op papier dat haar vader haar vader niet was.
Misschien had ze een telefoongesprek afgeluisterd, dacht de moeder en ze gaf toe dat ze naast een andere man had geslapen. Eén nachtje. ‘Vader’ had het over een korte breuk en meerdere aparte nachten. Er kwam een DNA-onderzoek en hij slaagde erin zijn vaderschap voor de rechtbank ongedaan te maken. De ex-vader liet het daar niet bij en eiste van zijn ex een schadevergoeding, niet alleen omwille van haar ontrouw, maar ook omdat zij hem twaalf jaar had laten zorgen voor een kind dat niet van hem was.
Het hof van beroep van Brussel erkende dat echtgenoten mekaar trouwheid verschuldigd zijn en dat de vrouw dus fout was geweest. Maar, het is niet omdat er overspel is, dat de bedrogen echtgenoot schade lijdt. De man gaf ten andere toe dat hij pas twaalf jaar later weet had van de scheve schaats en, wat niet weet, wat niet deert.
 De kwestie van het vaderschap dan. Dat de vrouw het overspel niet onmiddellijk opbiechtte, vond het hof begrijpelijk. Misschien hoopte zij wel dat er na de korte breuk een verzoening kwam. Maar, opperde het hof, zij had hem wel op de hoogte moeten brengen van haar twijfels omtrent zijn vaderschap. Had zij trouwens niet toegegeven dat haar dochter iets had ontdekt? Vader én kind hebben het recht om te weten of zij verwant zijn van elkaar, oordeelde het hof en het kende aan de man, volgens eigen zeggen getekend en gebroken, een schadevergoeding toe van 10.000 euro.
Jan BOULY