Of toeval bestaat? Ik denk van wel. Ik had het pas nog in handen gehad, een mooi maar op veel te weinig exemplaren uitgegeven boekje met kinderverhalen van Gaby Geboers. Gaby was een goede kennis, een altijd goed gemutste vrouw met veel zin voor humor. Ze was een zeer gewaardeerd lid van toneelvereniging ‘De Noordhoek’ en deed in de karige tijd die haar nog restte aan vrijwilligerswerk. Haar man Jan had me gevraagd om de verhalen, uitgetikt op een vijftigtal bladzijden van het A4-formaat, door een taal- en spellingsoog te bekijken en desnoods aan te passen. Hij wou ze bundelen, laten drukken en haar het boekje cadeau doen bij haar verjaardag.
Ik had het uit mijn boekenkast opgediept omdat ik een ironisch stukje wou schrijven over de Belgische Spoorwegen en ik herinnerde me dat er een verhaaltje in stond met als titel ‘Het Boemeltreintje’. Het zou me kunnen inspireren.
Diezelfde avond had Daton, de toneelgroep van het Lommelse Davidsfonds, repetitie. Eén van de actrices vroeg me of ik ‘het al wist’ van Gaby. Die was zeer ernstig ziek, zei ze. En het zou op korte tijd fataal kunnen aflopen.
Nee, dat moest wel over een andere Gaby gaan. Ik had haar immers nog maar pas gezien. Maar de onzekerheid bleef knagen in mijn hoofd. Toch maar even iemand uit haar naaste omgeving bellen dus.
Helaas. Het was waar. Ik dacht aan de ontreddering waaraan Jan nu ten prooi viel, aan hun zoon Guy en schoondochter, aan hun kleindochter Amber aan wie het verhalenboekje opgedragen was. Dit was toch niet eerlijk. Gaby was nog zo lang nodig voor zoveel mensen!
Op 6 augustus is ze overleden. Op het herinneringsprentje staat ze op de foto zoals ze was: minzaam glimlachend, met het strand en de oneindige zee op de achtergrond. Ze wuift bescheiden naar ons. Alsof ze zegt: tot straks.
Er stonden bloemen bij haar urn. Er zullen er ongetwijfeld nog veel komen staan. Pas las ik nog een citaat van de Nederlandse dichter Bertus Aafjes: ‘Als bloemen konden spreken, zouden ze zwijgen.’
Haar boekje staat op dit ogenblik rechtop voor me. ‘Van geluk gesproken’ luidt de titel op de omslag. Hoe absurd kan het allemaal zijn?