Voor de vrederechter van Beveren stond een man die zijn sociale woning niet wilde verlaten. Hij had nochtans zelf de huur opgezegd omdat hij bezoekrecht kreeg met zijn dochtertje en nood had aan een ruimere woning. Hij zou die dan huren met een vriend, kwestie van de huur te kunnen betalen. Maar, halverwege de opzegtermijn, bedacht de man zich en vroeg aan het sociaal verhuurkantoor te mogen blijven. Het verhuurkantoor weigerde want de opzeg was een feit. Het vroeg aan de vrederechter het einde van de huurovereenkomst te bevestigen.
Volgens de vrederechter had de man - hij worstelde met zijn gezondheid en had ook financiële problemen - onvoldoende kennis van de harde realiteit op de privéwoningmarkt. Misschien had hij ook opgezegd om het risico uit te sluiten twee maal huur te moeten betalen. Maar, opperde de vrederechter, kwetsbare personen nemen niet altijd de juiste beslissingen en hebben geen besef van de harde realiteit van de privéwoningmarkt, waar niet zelden huurders zomaar worden geweigerd. En, is een sociaal verhuurkantoor er niet om kwetsbare burgers die geen kans maken op de privémarkt te beschermen? Welk nadeel lijdt het sociaal verhuurkantoor trouwens, vroeg de vrederechter zich af, nu de woning nog niet aan een andere kandidaat-huurder was toegezegd? Geen enkel, vond de vrederechter en weigerde het verhuurkantoor de toelating om de huurder uit te zetten. Het sociaal verhuurkantoor had zich immers, zonder ernstige reden, willen ontdoen van een sociaal zwakke huurder. Precies diegene voor wie het moet opkomen, aldus de vrederechter.
Jan BOULY