Vandaag aandacht voor de zonecommandant van de Hulpverleningszone Noord-Limburg, Jan Jorissen. Een interview niet alleen over de hulpverleningszone in coronatijden, maar ook deels over zichzelf, want ook hij werd in deze periode getroffen door het welbekende virus…
En Jan, wat blijft jou het meeste bij van het afgelopen jaar?
Daar moet ik niet lang over nadenken… bij het uitbreken van de coronacrisis zaten wij op vakantie in Chili, waar ik nog maar net op tijd (de laatste vlucht…) ben weggeraakt via een vlucht op Rome. Alle luchthavens sloten en alle vluchten werden plots geannuleerd, het was werkelijk reppen om de allerlaatste vlucht het land uit te halen! Als we die niet gehaald hadden, hadden we daar enkele maanden vastgezeten vrees ik. Het was ook onmiddellijk een erg harde lockdown daar in Chili, en als je dan ook nog eens weet dat de medische voorzieningen er ‘alles behalve’ zijn, dan was het een erg grote opluchting om dus alsnog weg te geraken!
En wat zeker ook bijblijft is de grote afwezigheid van Europa in het hele verhaal. Nu zijn ze wel met steunmaatregelen gekomen, maar in de beginperiode was er beter een Europese aanpak geweest van deze pandemie, met eenvormige regelgeving…
Hoe heb je de lockdown hier in België dan zelf beleefd?
De eerste maand was erg stresserend, want er was nog zoveel onbekend, en we hebben de werking van de brandweer en de hulpverleningszone moeten herbekijken. Elke dag kwamen er weer andere instructies en regels, en niet altijd even logische… Maar toch moesten we het ermee doen, want als brandweer en ambulance hebben we nu eenmaal een voorbeeldfunctie. Gelukkig zit er in onze organisatie véél goede wil én gezond boerenverstand, en dat heeft zeker geholpen. De periode daarna heb ik ‘helaas’ weinig hinder van de lockdown gehad omdat ik zelf in het ziekenhuis ben terecht gekomen met een besmetting met covid19.
Hoe is dat bij jou verlopen?
Het was nogal heftig… ik heb een week op intensieve gelegen, niet aan de beademing, maar heb wel zuurstof gekregen. Nadien heb ik een erg lange periode nodig gehad om te herstellen en revalideren. Ik werkte toe ook hoofdzakelijk van thuis uit, want er was op de kazerne een regeling met minimale aanwezigheden. Maar op deze manier miste je toch wel snel de interactie met je collega’s, en het digitaal overleggen is zeker een hulpmiddel, maar vervangt niet dat echte contact. Ik merk ook dat er nog steeds mensen zijn die dit ‘beestje’ onderschatten - jammer genoeg, want een klein deel van de bevolking verpest het voor alle anderen…
Hoe verliep de lockdown voor de Hulpverleningszone?
Het was uiteraard erg druk en hectisch… Er werd ook in fasen verstrengd, en we werden ook ingeschakeld om de verdeling te verzorgen van persoonlijk medisch beschermingsmateriaal (PMB) voor zorgverstrekkers in Noord-Limburg. Ik wil hier zeker ook vermelden dat er bij ons in de kazerne al door iedereen een mondmasker werd gedragen vooraleer het verplicht werd.
Ook werd er proactief meegewerkt aan oplossingen voor het geval de ziekenhuizen vol zouden komen te liggen, en er werd een werkgroep voor een ‘schakelzorgcentrum’ opgestart, dat in Peer zou ondergebracht worden. Maar gelukkig is de situatie dan toch niet zodanig verergerd en is dit niet moeten opstarten. Maar… het plan ligt er nu wel en kan nog steeds uitgerold worden indien nodig.
Met al dit ‘coronavervoer’ in de ambulances, was er geen schrik voor besmettingen?
Echte schrik is er nooit geweest, bezorgdheid uiteraard wél. Maar terwijl we met onze ziekenwagens op een bepaald ogenblik bijna dagelijks covid-besmette patiënten moesten ophalen, is het aantal besmettingen in ons korps toch niet hoger gekomen dan elders. Onze mensen hebben zich goed beschermd en volgden de richtlijnen erg strikt op. Gelukkig hadden we nog vóór de pandemie uitbrak een grote stock aan PMB aangelegd, waardoor dit steeds in voldoende mate voorradig was. We hebben op een bepaald moment zelfs het ziekenhuis kunnen verder helpen hiermee…
Is er ergens een specifiek ‘geval’ dat je bijblijft?
Ja zeker wel… Zo was er op een bepaald moment een koppel, zelfs mensen die ik goed ken, die allebei besmet waren. De vrouw was op een bepaald moment zó slecht dat we ze met de ambulance naar Gent hebben moeten vervoeren. Daar werd ze via de Spoed binnengebracht, haar man heeft nog eens kunnen wuiven, en… dat was het. Hij heeft zijn vrouw nooit meer terug gezien, want even later is ze ginder overleden. Schrijnend toch…
Is er iets uit Lommel zelf dat je bijblijft?
Is er een cd, boek of TV-programma dat je bijblijft van 2020?
Het boek ‘Blackout’ van Mark Elsbergh, niet te verwarren met de reeks die nu op één loopt… Ik heb dit gelezen in volle lockdownperiode en sommige parallellen uit het boek merkte je ook één op één in de echte wereld op dat moment. Het schetst ook een goed beeld van hoe mensen graag willen geloven dat de overheid altijd en overal alles voor hen zal oplossen, en daarbij hun eigen rol en inbreng miskennen.
Wat hoop je voor dit nieuwe jaar?
Ik reken vooral op meer knuffelmomenten, sociale contacten, terug op restaurant kunnen gaan, minder digitaal vergaderen… Maar ook hoop ik op méér aandacht voor het psychosociaal welzijn, want de impact hierop voor heel wat mensen, alleenstaanden én jongeren zal zich de komende tijd zeker nog gaan manifesteren. Zo zien we bv. nu al dat de zelfmoordcijfers (vooral in de grote steden) nu al stijgend zijn.
Nog een boodschap voor onze lezers?
Er is altijd licht aan het einde van de tunnel! Samen slaan we er ons wel door. Ik hoop ook echt dat mensen gaan beseffen hoe goed ze het hier wel niet hebben, en eens gaan stoppen met ‘zagen en klagen’, maar integendeel de problemen benoemen en ze zélf aanpakken in plaats van naar anderen te wijzen. Deze crisis heeft ons dan toch zeker ook dit geleerd: door individueel ons steentje bij te dragen helpen we iedereen om er met zijn allen doorheen te komen. Het heeft erg lang geduurd, en het duurt waarschijnlijk nog wel effe, maar als we blijven volhouden komen we er ook samen wel uit!