Dit is het verhaal van Abdul Halim Ahmadzai. Geboren op 26 oktober 1993. Afkomstig uit Nangarhar, Afghanistan. Opleiding/functie: bachelor in business administration (2 j.). Hobby's: cricket en voetbal.
"Sinds mijn tiende jaar speel ik cricket. In 2012 ging ik voor zes maanden naar India voor een training en opleiding. Ik schopte het tot de nationale ploeg van de jeugdafdeling in Afghanistan. Mijn positie in het spel is binnen de cirkel. Als kind keek ik vaak naar cricket op TV, het is een veel beoefende sport in Afghanistan, ik ben ermee opgegroeid.
"Voor ik naar hier kwam woonde ik nog thuis bij mijn ouders en bestond mijn leven uit naar school gaan en in mijn vrije tijd cricket spelen. Ik heb nog twee jongere broertjes van dertien en zeven jaar en één zus, zij is al getrouwd. Mijn moeder heeft problemen met haar hart.
"Drie jaar geleden is de situatie in ons land erg achteruit gegaan. Naast de Taliban kwam ook IS in opmars in Afghanistan. Mijn vader heeft een hoogstaande functie bij het leger, bij de grenspolitie. Om die reden zijn mijn twee oudere broers vermoord, door de Taliban. Sindsdien kregen we constant veiligheidsbewaking aan huis. Als ik het huis wou verlaten, was dat steeds onder begeleiding. Ik ben nu de oudste zoon en het doelwit voor de Taliban. Ze mikken steeds op de oudste zoon, die is het meest waardevol om de vader te raken. Mijn vader kreeg doodsbedreigingen aan mijn adres, ze wisten waar ik naar school ging en dat ik cricket speelde…
"Mijn vader heeft me verplicht om te vertrekken omdat hij mijn veiligheid niet langer kon garanderen. Hij wil niet nog een zoon verliezen. Met mijn vader heb ik nog contact, enkel met hem. Zelf wil mijn vader niet vertrekken uit Afghanistan, hij vindt het zijn plicht om te vechten tegen de Taliban en IS. Hij wil er zijn leven voor geven. Ik ben alleen naar hier gevlucht. Ik had graag mijn twee jongere broers meegebracht maar dat was té onveilig. Eerst reisde ik naar Iran met de vrachtwagen en dan ging ik te voet – 15 uur – naar Turkije. Daar ging ik met de boot mee tot Griekenland en nadien met de bus tot in Macedonië. Via Servië, Kroatië, Slovenië en Oostenrijk belandde ik na 52 dagen in Duitsland. Daar ben ik een maand gebleven. Op 9 januari ben ik in België toegekomen. Hier ben ik veilig, mensen zijn goed hier. Mijn familie weet dat ik hier veilig ben.
"Mijn mooiste herinneringen dateren uit mijn kindertijd. We waren een gelukkig gezin, en leefden in rijkdom. Als kind was ik vrij om buiten met de vlieger te spelen. Dat kan nu niet meer, mijn broertjes kunnen niet naar school, ze moeten 24 uur per dag binnen blijven. Tot mijn broers stierven waren we heel gelukkig.
"Ik droom ervan om mijn studies af te maken en terug cricket te spelen. Ik ben hier al gaan testen bij de Belgische cricketfederatie. Ze reageerden positief en raadden me aan goed te blijven oefenen. Eens ik mijn verblijfspapieren krijg, word ik geselecteerd voor het Nationale Cricketteam van België. In 2017 is er een cup in Groot-Brittannië, het zou fantastisch zijn als ik daar mee kon spelen met het Belgische team!
"Ik wil graag dat iedereen weet dat ik niet naar hier ben gekomen omwille van geldproblemen. Ik ben hier niet om te profiteren. Mijn familie heeft het financieel goed. Ik ben hier voor mijn veiligheid, en ik hoop dat mijn broertjes ook naar hier kunnen komen, want nu zijn zij het doelwit in Afghanistan." (Foto ©MarieBouly Photography)