Dit is het verhaal van Mohamed Obaid. Geboren op 12 februari 1985. Afkomstig uit Gaza, Palestina. Beroep: soldaat bij het Palestijnse leger. Hobby's: Kung Fu.
"In Palestina heerst al jarenlang een continue strijd met Israël en tussen de verschillende groeperingen waaronder Hamas. Het is er hard om te leven. Ik ben tot mijn 15e naar school gegaan. Daarna werkte ik een tijd in de keuken van een restaurant. Op mijn 18e ben ik in dienst gegaan van het Palestijnse leger.
"Op een dag in 2011 werd onze eenheid aangevallen. Zeven soldaten werden vermoord. De rest – waaronder ik – werd gevangen genomen. Ik werd geslagen en gefolterd, 45 dagen lang. Ik was uitgeput en ziek en ik worstelde met zware psychologische problemen. Uiteindelijk werd ik vrijgelaten. Ik werd naar het ziekenhuis overgebracht voor verzorging. De soldaten die achterbleven in de gevangenis werden voor hun vrijlating in de knieën geschoten. Ze zijn dan wel vrij, maar verlamd voor de rest van hun leven…
"Toen ik vrij kwam, was het me duidelijk dat ik moest vluchten. Ik ben nog snel langs thuis gegaan, maar dan meteen vertrokken. Mijn ouders en mijn twee broers werden vlak na mijn vertrek nog bedreigd en onder druk gezet. Mijn vader werd zelfs in zijn been geschoten.
"Ik ben dan via Egypte en Libië naar Algerije gevlucht. Dat was het enige land waar ik kon verblijven zonder visum. Ik had niks. In Algerije ben ik in het zwart beginnen werken in een restaurant. Ik vond een huis waar ik samen met andere mensen in kon wonen. Ik heb er drie jaar lang hard gewerkt, om geld te sparen en zo naar Europa te kunnen reizen. Van vrienden hoorde ik dat België een goed land is en dat mensen er gerespecteerd worden. Dat is wat ik wil – respect – dus ik besloot naar België te vertrekken.
"In Algerije is het heel moeilijk om papieren te krijgen. Dus betaalde ik een mensensmokkelaar en ik vertrok. Van Algerije gingen we naar Marokko, en dan via Spanje en Frankrijk naar hier. Ik kwam aan in België op kerstdag. Het Rode Kruis ving me op. Ik heb de hele dag geslapen, ik was kapot.
"Naar Gaza kan en wil ik niet terug. Er is geen respect, geen menselijkheid. Dat heb ik in Gaza nooit gekend. Het liefste wat ik wil, is hier een toekomst vinden…
"In ons huisje op het Parelstrand ben ik de kok van dienst. Ik kook graag en ik heb veel specialiteiten. Ik kan echt genieten van eten klaarmaken.
"Mijn mooiste herinnering… (denkt lang na) Dat heb ik echt niet. Mijn leven is tot nu toe enkel miserie geweest. Al sinds mijn geboorte ken ik niets anders dan oorlog, dood en ellende. Misschien… ben ik nog nooit echt gelukkig geweest.” (Stilte)
(Foto ©MarieBouly Photography)