Dit is het verhaal van Qais Naqshbandi. Geboren op 1 januari 1992. Afkomstig uit Kabul, Afghanistan. Opleiding/beroep: heeft de middelbare school afgemaakt, is daarna gaan werken voor het Amerikaanse leger. Hobby's: automechaniek.
"Na de middelbare school ben ik samen met mijn oudste broer gaan werken voor het Amerikaanse leger. Dat doen veel jongens in Afghanistan. In Kunduz is een heel groot militair kamp voor Amerikaanse soldaten. In dat kamp baatte ik een winkeltje uit, waar de soldaten souvenirs konden kopen. Ik had veel contact met de militairen en vond het daar heel fijn, tot ik samen met vijf anderen buiten het kamp beschoten werd door de Taliban. Als bij wonder overleefden we de schietpartij. Ik werd overgeplaatst naar een kamp in Mazar-i-Sharif, waar ik opnieuw aan de slag ging in een souvenirshop. Op een dag wandelde ik samen met mijn broer buiten het kamp, toen we werden tegengehouden door twee gemaskerde mannen op een motor. Ze wilden dat we verraad pleegden en voor hen iets meesmokkelden in het kamp. Toen we weigerden, bedreigden ze ons: ze zouden ons wel weten te vinden en ons afmaken. Ik was doodsbang!
"Ik werd opnieuw overgeplaatst, deze keer naar een kamp in Kabul, maar het ging niet meer. Ik kon niet meer, was op van de zenuwen, ik kon niet meer slapen… Ik was echt bang! Misschien ben ik te gevoelig? En te onzeker? Iedereen zegt dat. Ik weet niet of dat waar is, ik voelde gewoon dat ik weg moest.
"Het leger zou me referenties en papieren geven om naar Amerika te gaan, maar zoiets kost veel tijd en het wachten duurde me te lang. Ik kon echt niet meer en vertrok alleen. Te voet naar Iran, samen met een groepje andere vluchtelingen… Ik kende niemand. Soms hadden we zelfs geen water, het was heel hard. Van Iran trok ik naar Turkije. Eerst een dag en een nacht te voet, daarna met de auto en ten slotte met een rubberboot van Turkije naar Griekenland. Toen ben ik echt bang geweest. Ik vluchtte weg uit Afghanistan omdat ik zo bang was dat ik niet meer kon functioneren, om dan terecht te komen op zo’n boot. Al dat water en al die mensen… zo beangstigend, ik heb me zelfs even afgevraagd waarom ik daar was, waarom ik in hemelsnaam gevlucht was. (Toont een filmpje van een overvolle rubberboot)
"Na acht uren varen kwamen we aan in Griekenland. Vandaar ging ik naar Macedonië, Servië, Kroatië, Oostenrijk... In Wenen kon ik op een trein naar Brussel stappen. Ik kwam daar aan op 26 december 2015... tweede kerstdag. Een maand lang verbleef ik met bijna tweehonderd anderen in het opvangcentrum van Zedelgem, daarna ben ik naar Lommel gekomen. Hier is het rustig. Ik heb hier minder stress en voel me minder angstig. Ik wandel veel en doe mee aan de meditatie- en relaxatielessen. Dat helpt wel... Mijn mooiste herinneringen? Die beleefde ik met mijn familie in Afghanistan. Maar ik heb een streep getrokken onder het verleden. Ik mis mijn familie ontzettend, maar voor mijn land voel ik weinig liefde. Afghanistan, dat gaat niet meer.
"Nu kijk ik naar de toekomst. Ik voel me hier vrij, ik wil mezelf graag een Belg kunnen noemen. Ik wil een nieuw leven, ik wil de taal leren en ik wil kunnen werken! Het mooiste zou zijn dat mijn familie ook naar hier zou kunnen komen, dat we ooit weer allemaal samen kunnen zijn. Maar ik besef dat zoiets heel moeilijk is. Mijn broer is ook op de vlucht. Niemand weet waar hij is, zelfs mijn ouders niet..." (Foto © MarieBouly Photography)