Dit is het verhaal van Violetta, Marina en Dajana. Marina is geboren op 5 augustus 1993, Violetta op 26 mei 1973, Dajana op 16 januari 2000. Ze zijn afkomstig uit Tirana, Albanië. Marina heeft haar bachelor vroedkunde afgemaakt, Violetta was secretaresse in het onderwijs, ze heeft een diploma Business Administration; en Dajana volgde de middelbare school.
We worden warm onthaald door Violetta en haar dochters Marina en Dajana. Dajana spreekt het vlotst Engels en steekt meteen van wal. Dajana: “We komen uit Albanië, een prachtig land, met mooie stranden langs de Ionische kust. Het is er heel groen en bergachtig, ik hield ervan om in de natuur te wandelen. Ik woonde samen met mijn mama en papa, mijn oudere zus en broer in Tirana, de hoofdstad van Albanië. Mijn papa had een goede job, hij werkte heel hard en stond altijd klaar voor ons. We waren gelukkig met ons vijven. Toen ik elf was is mijn papa vermoord, voor onze deur. Ik kan niet begrijpen waarom. Waren de mensen jaloers omdat wij het goed hadden? Het is nu vijf jaar geleden. Mijn broer is kort daarna alleen naar België getrokken. Hij was erbij toen papa stierf, hij kon en wilde niet in Albanië blijven.”
Violetta laat een foto zien “Dit is ons hele gezin, mijn man staat er nog bij. Dit is één van de weinige foto’s die we meegebracht hebben. We hebben ook nog een hartje als herinnering, met de tekst je bent de allerbeste vader met een hart van goud.”
Violetta vertelt verder: “Na het overlijden van mijn man bleef ik achter met mijn twee dochters. Samen hadden we een hele sterke band en dat is nog steeds zo. We probeerden de draad terug op te pikken, ook al misten we mijn man enorm. Ik ging elke dag werken, de meisjes gingen naar school, ze studeerden goed. Marina heeft haar diploma van bachelor in de vroedkunde behaald en Dajana zat nog in het secundair. Vorig jaar in april is Marina getrouwd. Het was een mooi feest, met onze familie en die van mijn schoonzoon. Vorige zomer werd ons gezin opnieuw getroffen. De auto van mijn schoonzoon is tot ontploffing gebracht. Gelukkig raakte niemand gewond. Ik heb de politie gesmeekt om alles te onderzoeken en de daders te vinden. Maar na drie maanden wisten we nog niets. Toen hebben we besloten om ook naar België te komen, voor onze veiligheid. We kozen België omdat we hier opnieuw samen konden zijn met onze zoon.”
Dajana vertelt over de vlucht naar hier: “Op 14 oktober 2015 zijn we thuis vertrokken met mama’s auto: mama, Marina, haar man en ik. We hebben de deur van ons huis op slot gedaan en alles achter gelaten, behalve wat koffers met kleren. Met de overzetboot zijn we naar Ancona in Italië gereisd, ik was vreselijk ziek op de boot. Om te bekomen zijn we eerst tien dagen in Bologna gebleven, bij de familie van mijn schoonbroer. En dan zijn we doorgereden naar België.”
Marina heeft als aandenken aan haar vader een tekst laten tatoeëren op haar arm: “Mijn mooiste herinnering aan papa is toen hij me leerde auto rijden. Ik was pas vijftien. Veel vaders in Albanië voeden hun dochters anders op dan hun zonen, maar onze papa vond altijd dat meisjes even vrijgevochten mochten zijn! Hij vond ook dat vrouwen zich mooi mochten maken, dat ze zich niet moesten wegsteken.”
Violetta glundert: “Ik wilde er steeds goed uitzien voor mijn man. In Albanië is het de gewoonte dat wanneer je partner sterft, je de rest van je leven in het zwart gekleed gaat. Maar dat doe ik niet, ik wil kleuren dragen, dat zou mijn man zeker gewild hebben.”
Dajana: “Mijn mooiste herinnering is die ene keer toen ik alleen thuis was met papa. Mama was op het werk en mijn zus en broer nog op school. Papa kookte voor mij. Ik had zo’n honger en wilde al graag eten maar hij vroeg me te wachten tot we allemaal samen konden eten, heel ons gezin samen rond de tafel.
Ik wil heel graag terug dansen, zumba, moderne dans… En mijn grote droom is om fysiotherapeut te worden, ik kan goed masseren!”
Marina: “Ik wil graag mijn masterdiploma behalen. En werk vinden én gelukkig zijn met mijn familie en mijn man.”
Violetta: “Nu zijn we hier terug herenigd in België, mijn dochters en mijn zoon. Mijn kinderen zijn al wat ik heb. Dat zij gelukkig en veilig zijn is mijn grootste droom.” (Foto © MarieBouly Photography)