Vanavond vond de dankviering plaats voor de zusters Kindsheid Jesu. Zie ons vorig artikel hierover. En naar aanleiding hiervan ontvingen we een wonderbaarlijk mooi verhaal vanwege Josee Custers, een verhaal dat we u dus ook niet wilden onthouden...
"Nu de laatste zusters van Zusters Kindsheid Jesu afscheid nemen, laten ze een stuk Lommelse geschiedenis achter. Het ziekenhuis speelde met de zustergemeenschap gedurende jaren een cruciale rol in Lommel. Hoeveel zusters hebben met roeping en inzet in de keuken, op de naaikamer, in het washuis, op het moederhuis, de kinderafdeling en de ziekenboeg het beste van zichzelf gegeven. Zuster Alexia, zuster Marie Jozefa, zuster Engelbertine, zuster Ancilla en nog vele anderen. Het zijn stuk voor stuk bekwame elementen die het ziekenhuis droegen. Dat verdient zeker de opperste waardering van de mensen van Lommel en omstreken. Mijn verhaal begint in 1952. Ik was de jongste spruit, een nakomerke. Mijn broers en zussen waren getrouwd of werkten als missionaris in Congo. Twee van mijn zussen waren bij de “blauwnonnen”. Vader trok de wissels op het seinhuis achter het college om de treinen naar Duitsland door te laten. De seinhuizen of “cabines” worden heden gerestaureerd. Vader stierf in 1945, even voor de bevrijding. Ik was zes. Ongeneeslijk ziek werd moeder opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg er als veertienjarige een kamertje voor de vakanties terwijl ik studeerde aan de Normaalschool in Hasselt. Moeder leefde van het pensioen van “het spoor” en na haar overlijden was het haar wens dat ik mijn kamertje mocht behouden. Na mijn diploma werd ik lid van de scouts in Lommel als Akela en zo leerde ik mijn toekomstige echtgenoot kennen.
Toen we besloten te trouwen, deed moeder overste, zuster Johan, er met de zusters alles aan om mijn vertrek als jonge bruid tot een feest te maken. De “spreekkamer” werd versierd en ze wuifden ons, samen met het verplegend personeel en de andere zusters uit toen taxi Flament eraan kwam om ons naar het gemeentehuis en de kerk te voeren. Mijn broer Albert Custers, missionaris van Scheut heeft ons huwelijk ingezegend. De zusters waren er getuige van (foto boven). Later zijn we in het klooster afscheid gaan nemen. We zijn intussen bijna 56 jaar getrouwd. Met weemoed denk ik soms terug aan een moeilijke maar tevens bijzondere tijd, aan een “thuis” die niemand anders had. Met het “Salve Regina” waarmee de dag in de kapel werd afgesloten in mijn achterhoofd, wens ik de zusters nog veel rust, gezelligheid en een goede gezondheid in hun nieuwe thuis."
Met véél dank voor dit mooie verhaal van Josee Custers...